Dünyanın ikinci büyük toryum yatağına sahip olduğumuzu belirten uzmanlar 'Türkiye'deki rezervle 230 milyar dolarlık borcumuzu 500 kez öderiz' diyor.
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi (OGÜ) Teknoloji Araştırma Merkezi'nin (TEKAM) toryum madeni üzerine yaptığı araştırma tamamlandı. Araştırmayla ilgili bilgi veren TEKAM Müdürü Prof. Dr. Muammer Kaya, Türkiye'deki toryum rezervinin, 'ülkenin 230 milyar dolar olan borçlarını 500 kere ödeyebilecek' zenginlikte olduğunu söyledi. Sonsuz enerji kaynağı olan toryumun Türkiye'ye bir servet kazandırabileceğini belirten Muammer Kaya, şunları söyledi:
Borçlarımız ödenir'Dünyanın ikinci büyük toryum yatağı, Eskişehir-Sivrihisar-Beylikahır-Kızılcaören Köyü'nde. Yaklaşık 30.6 milyon ton rezerve sahip. Türkiye'nin 230 milyar doları bulan borçları toryum sayesinde 500 kere ödenebilir.'TEKAM Müdürü Prof. Dr. Kaya, toryumun nükleer enerji elde etmede en temiz hammadde olduğunu ve nükleer enerji karşıtları tarafından da kabul edildiğini kaydetti. Bir çuvalla Türkiye ısınır Malatya-Hekimhan-Kulancak'ta da toryumun izlerinin bulunduğunu belirten Prof. Dr. Kaya, 'Enerji üretiminde 1 ton toryum, en az 1 milyon ton petrole eşdeğer. Toryum, 120 trilyon dolarlık bir petrol kullanım değerine sahip. Bir çuval kömürle bir ev ısıtılabilirken, bir çuval toryumla bütün Türkiye ısıtılabilir' dedi.
Çernobil gibi zarar vermez Boğaziçi Üniversitesi Fizik Bölümü öğretim üyesi ve Türkiye Fizik Derneği İkinci Başkanı Prof. Engin Arık, toryumun geleceğin stratejik hammaddesi olduğunu söyledi. Yeni tip santrallerin 2005 yılına kadar yapılmasının planlandığını hatırlatan Prof. Arık, şunları söyledi:
Atıkları zararsız 'Bu durumda toryum bir numaralı element olacak. Çünkü yeni tip reaktörlerde yakıt olarak kullanılacak. Eğer biz toryum ile elektrik enerjisi üretebilme olanağına kavuşursak, bu trilyonlarca varil petrole eşdeğerde bir enerji kaynağı olacak demektir.'
Atıkların uzun ömürlü olmadığını kaydeden Prof. Dr. Arık, sözlerini şöyle sürdürdü:'
Çernobil benzeri bir felaketin tekrarlanması mümkün değil. Radyoaktif kalıntı minimum nisbetinde. Reaktörün fişini çektiğinizde her türlü işlem duruyor. Doğa kirlenmiyor, minimum atıklar da uzun ömürlü değil.'
M. Haluk ÖZDEN / İHA
TORYUM (Türkiye Atom Enerjisi Kurumu)
http://www.taek.gov.tr/bilgi/yakit/toryum/toryum_bilgi.html
30 Kasım 2007 Cuma
25 Kasım 2007 Pazar
The Manifesto of H. Katchaznouni, First PM of Armenia
The Manifesto of H. Katchaznouni, First PM of Armenia
Click here to read the full book
Prof. Justin McCarthy on Armenian Revolt
Prof. Justin McCarthy, a professor Of history and an expert in demography, talks about
http://www.youtube.com/watch?v=EgsbtiXsp_4
Bernard Lewis Speaking on Armenian Allegations
http://www.youtube.com/watch?v=yCYz3IigNE0
Location: National Press Club in Washington, DC 3/25/2002 Expert: Bernard Lewis, Cleveland E. Dodge Professor Emeritus of Near Eastern Studies at Princeton University. "A super-important and powerful statement on the war between the Armenians and the Turks, this is a MUST SEE. Dr. Bernard Lewis is considered one of the best minds on the topic"
Armenian Reality
http://www.armenianreality.com/index.php?option=com_content&task=blogsection&id=5&Itemid=17
Click here to read the full book
Prof. Justin McCarthy on Armenian Revolt
Prof. Justin McCarthy, a professor Of history and an expert in demography, talks about
http://www.youtube.com/watch?v=EgsbtiXsp_4
Bernard Lewis Speaking on Armenian Allegations
http://www.youtube.com/watch?v=yCYz3IigNE0
Location: National Press Club in Washington, DC 3/25/2002 Expert: Bernard Lewis, Cleveland E. Dodge Professor Emeritus of Near Eastern Studies at Princeton University. "A super-important and powerful statement on the war between the Armenians and the Turks, this is a MUST SEE. Dr. Bernard Lewis is considered one of the best minds on the topic"
Armenian Reality
http://www.armenianreality.com/index.php?option=com_content&task=blogsection&id=5&Itemid=17
History Speaks: The Moral Case Against the Armenian Resolution
By Barbara LernerPrudential arguments against the Armenian genocide resolution pending in Congress are gaining traction; odds for passage in November that looked overwhelming last month look more like a toss-up today. But in the court of public opinion, genocide proponents are still winning. Most Europeans and transcultural multinationals have already proclaimed it an indisputable historical fact that the Armenian tragedy in Turkey in World War I was a genocide, perpetrated by the Turks — a deliberate government attempt to wipe out all Armenians — and growing numbers of Americans think we have a moral duty to join them. The problem, in this arena, is that prudential arguments have nothing like the emotional power and widespread popular appeal of the moral case for condemning the Turks.
We must do it, Armenian genocide proponents tell us, because the Armenian tragedy was the original Holocaust: Armenians in World War I were like the Jews in World War II; Turks in 1915 were like the Germans in the 1940s. Thus, the only moral choice is to condemn the Turks, as we condemned the Nazis. The logic here is inescapable: it is the only moral choice, if the charge is true, if Armenians really were helpless scapegoats like the Jews, and if Turks really were deliberate, genocidal monsters like the Nazis. But an analogy is only an emotional appeal, not a rational argument — let alone a moral one — — unless it actually fits the historical facts. To judge whether the Holocaust analogy does, we can’t just look at Jews and Germans in World War II, then at dead Armenians in World War I, and extrapolate the rest. We have to look at live Armenians and Turks in 1915; at the desperate, multi-front war Turkey was submerged in, in that bloody year; and at how ordinary people and government leaders reacted.
We know what life was like for ordinary people and government leaders in Germany in 1942-43, when the mass killing of Jews reached industrial scale. It was orderly and safe; the Nazis were still mostly winning abroad, and in full, unchallenged control at home. Jews aside, no one starved to death in Germany then, and no German civilians were massacred or raped by enemy forces. There were no enemy forces on German soil in those years. The only enemies at home were the Jews, and they were never a real threat. They were scapegoats, not objective enemies, and they were being methodically eliminated, without exception, in all German-controlled territory. Life in Turkey in 1915 was very different, but, genocide accusations aside, most Americans know nothing of it. Here, to remedy that lack, a little history. First, the backdrop to 1915 — a one-paragraph review of how Turkey got to where she was in that critical year. Then, the foreground — what was happening in Turkey in 1915, and how Turks and Armenians responded.
Turkey wasn’t a country in 1915; it was an empire in dissolution, reaching the climactic endpoint of a century-long decline in wealth, power, and control over territory. The Ottomans tried many reforms to halt the slide; all proved too little, too late. By 1915 they had already lost great swathes of territory in Crimea and the Caucasus, in a series of losing wars with their giant rival to the east, Imperial Russia. In the west, they lost most of their European territories in another series of losing wars against a rising tide of nationalist uprisings in Greece and the Balkans.In all these lost lands, Turks and other Muslims had been at least a substantial minority; in many, a clear majority, and everywhere, they were driven from their homes in large numbers, and often brutalized. Massacres and rapes were especially common on the eastern front. Czarist troops and their local allies were no less brutal to conquered Muslim civilians than their Communist successors were to Christian civilians in the Ukraine and Eastern Europe, a few decades later. All this sent millions of Muslim refugees flooding into the Ottoman core we now know as Turkey in the years before World War I, overwhelming the Ottoman’s waning power to provide even minimal assistance to many, and seriously eroding their ability to maintain order in areas farthest from the government in Istanbul. Then, on November 2, 1914, Imperial Russia declared war on the Ottomans again, and this time, Imperial Britain and Imperial France followed suit, three days later.
That’s the backdrop to 1915. Here’s the foreground. In January, the French, the British, and Britain’s colonial troops — Australians and New Zealanders—mounted a major attack on Turkey’s western front at Gallipoli, the gateway to Istanbul. Fighting there was fierce, and continued until January 1916, but, on this front, there were relatively few civilian casualties, and no massacres.On the eastern front, the situation was grimmer. The czar’s army had broken through the Ottoman defense lines in the Caucasus, and was laying waste to cities and villages in Anatolia, sending old refugees fleeing in terror once more, and adding millions of new refugees to the mounting toll. Once again, the invading Russians and their local allies often treated conquered Turkish civilians with great brutality; massacres and rapes were not rare events. In much of Anatolia, death and destruction was omnipresent, and for millions of homeless survivors, clean water and food was scarce to nonexistent. Starvation killed many; raging epidemics of dysentery, typhus, and cholera killed more. In refugee-flooded areas behind the ever-changing front lines and on the roads leading to them, chaos ruled. There was no one to keep order: all available men were needed at the fronts.
That’s what the Turks were struggling with in 1915, and some Armenians struggled with them, serving in the Ottoman government, and fighting side-by-side with Turks in the Ottoman army. Most Armenians who demonstrated this kind of loyalty to the Ottoman state came from Istanbul, Izmir, and Aleppo; the wives, children, and elderly they left behind when they went off to war were not driven from their homes or subjected to massacres. After the war, these men collected their veteran’s pensions, just as other veterans did; some of their descendants live there still.But Armenians were hardly immune to the fierce currents of nationalism sweeping the region in the late 19th and early 20th century. In eastern Anatolia and the Caucasus, especially, many Armenians on both sides of the border saw the Russian invasion as their great chance to recreate their ancient Christian kingdom in Anatolia, with the aid of the Czar’s mighty Christian army. Armed Armenian nationalist groups — the Dashnaks, the Hunchaks, and others — saw Armenians who fought for the Turks as traitors to the Armenian cause; many still do. Nationalist Armenians were at war with the Turks in 1915, and the Armenian generals and guerilla leaders who commanded them are still honored as Armenian heroes today. Military leaders like Generals Andranik Oznanian, Garegin Nzhdeh, Drastamat Kanahyan (“General Dro”), and Garo Pasdirmaijan (“Armen Garo”) are largely unknown to Americans whose knowledge of Armenian history is limited to the orthodox genocide literature, but well-known by Armenians. Here, again, the analogy to the Jews of the Holocaust simply does not fit. There are no statues to the Jewish generals who fought the Nazis in Germany in 1942-43, because there were none.In 1915, Armenian generals were in the forefront of the Russian invasion: some led Russian troops; others led special Armenian battalions, made up of Armenian volunteers from both sides of the border; still others organized Turkish-Armenian military units be-hind the lines, capturing Anatolian cities like Van, even before the Russians arrived, joining the Russians in capturing Bitlis, Mus, and many other Turkish towns and villages, massacring Turks in a number of those places, before Ottoman reinforcements recaptured them in a long, bloody series of seesaw battles that raged throughout eastern Anatolia in 1915. Some Turkish civilians responded by massacring Armenians, and wild, outlaw tribes of Circassians and Kurds preyed on hapless civilians in both groups.
Of course, nothing justifies any of these massacres, but the claim that Ottoman government leaders ordered any of them is belied by the frequency with which, when they could, they tried and punished men responsible for them: not just Armenians, but many Turks, too, including government officials and military men found guilty of failing to protect civilians. But the Ottoman government in 1915 was no fount of wisdom. It was the product of a series of mutinies, coups, and countercoups that began in 1908, deposing one Sultan and installing another, most of whose rapidly eroding powers were seized in 1913 by three rebel leaders, Talat, Cemal and Enver. And in 1915, that triumvirate made a decision that resulted in many civilian deaths. They decided to deal with the civil war in eastern Anatolia by ordering Ottoman soldiers to march all Armenians out of the area, and resettle them in the Ottoman city of Aleppo, in what is now Syria.Orders were given to distribute food and water as needed, and to protect the marchers. But, due to the chaos of war, the dearth of supplies, the critical shortage of troops needed at the fronts, and the competing tragedies playing out all around them, there was no chance that the transfer plan could be carried out humanely. It turned into a death march, comparable to the one our soldiers endured on Bataan in World War II, but made worse in the Armenian case by the fact that many of the marchers were the women, children, and old people left behind. Many did not survive the horrors of the trip. Still, we don’t call the Bataan death march a genocide, and there is even less reason to claim the Armenian death march was intended as such. If the Ottomans wanted to kill all Armenians, they would not have exempted Armenians from Istanbul, Izmir, and Aleppo from the transfer order, along with others serving in government and the military. Mustafa Kemal, the hero of Gallipoli who founded the modern Turkish Republic in 1923, had a more cogent view: he saw the triumvirate as incompetent, and Enver, especially, as a dangerously unrealistic commander whose poorly conceived plans resulted in the slaughter of many Ottoman soldiers; and he saw the Armenian transfer plan as more of the same.The bottom line here is that in actual historical fact, Turks were not like Nazis; Armenians were not like Jews; and attempts to convince Americans that they were are propaganda, not history. The Armenian tragedy was real and terrible, but it was not the only terrible tragedy in Turkey in 1915 and it wasn’t genocide; it was that in the midst of a wider war that brought death and destruction to millions on all sides, nationalist Armenians fought a war to claim a piece of Turkey for a country of their own, and lost. Later, they got a state of their own, but its development has been stunted from that day to this by high levels of poverty, corruption and political violence. If Armenians would accept their share of responsibility for the tragedies of 1915, trade with their increasingly prosperous Turkish neighbors could do much to alleviate that poverty. Some in Armenia have long wanted to do that, but most government leaders — and the powerful Armenian diaspora community those leaders rely on — have always insisted, instead, on demonizing Turks and whitewashing all Armenian actions in World War I. And, although they proved incompetent at governing, they achieved great success as propagandists. In this, Armenians are very similar to Palestinians; very different from both Jews and Turks.And the urgent questions that these facts raise for us are these: How did a narrative so far from the facts gain such wide currency and power in contemporary America? What can we do to make ourselves less vulnerable to specious narratives, promoted by other groups who fail at governing, but excel at propaganda?
Source: National Review Online, October 18, 2007
We must do it, Armenian genocide proponents tell us, because the Armenian tragedy was the original Holocaust: Armenians in World War I were like the Jews in World War II; Turks in 1915 were like the Germans in the 1940s. Thus, the only moral choice is to condemn the Turks, as we condemned the Nazis. The logic here is inescapable: it is the only moral choice, if the charge is true, if Armenians really were helpless scapegoats like the Jews, and if Turks really were deliberate, genocidal monsters like the Nazis. But an analogy is only an emotional appeal, not a rational argument — let alone a moral one — — unless it actually fits the historical facts. To judge whether the Holocaust analogy does, we can’t just look at Jews and Germans in World War II, then at dead Armenians in World War I, and extrapolate the rest. We have to look at live Armenians and Turks in 1915; at the desperate, multi-front war Turkey was submerged in, in that bloody year; and at how ordinary people and government leaders reacted.
We know what life was like for ordinary people and government leaders in Germany in 1942-43, when the mass killing of Jews reached industrial scale. It was orderly and safe; the Nazis were still mostly winning abroad, and in full, unchallenged control at home. Jews aside, no one starved to death in Germany then, and no German civilians were massacred or raped by enemy forces. There were no enemy forces on German soil in those years. The only enemies at home were the Jews, and they were never a real threat. They were scapegoats, not objective enemies, and they were being methodically eliminated, without exception, in all German-controlled territory. Life in Turkey in 1915 was very different, but, genocide accusations aside, most Americans know nothing of it. Here, to remedy that lack, a little history. First, the backdrop to 1915 — a one-paragraph review of how Turkey got to where she was in that critical year. Then, the foreground — what was happening in Turkey in 1915, and how Turks and Armenians responded.
Turkey wasn’t a country in 1915; it was an empire in dissolution, reaching the climactic endpoint of a century-long decline in wealth, power, and control over territory. The Ottomans tried many reforms to halt the slide; all proved too little, too late. By 1915 they had already lost great swathes of territory in Crimea and the Caucasus, in a series of losing wars with their giant rival to the east, Imperial Russia. In the west, they lost most of their European territories in another series of losing wars against a rising tide of nationalist uprisings in Greece and the Balkans.In all these lost lands, Turks and other Muslims had been at least a substantial minority; in many, a clear majority, and everywhere, they were driven from their homes in large numbers, and often brutalized. Massacres and rapes were especially common on the eastern front. Czarist troops and their local allies were no less brutal to conquered Muslim civilians than their Communist successors were to Christian civilians in the Ukraine and Eastern Europe, a few decades later. All this sent millions of Muslim refugees flooding into the Ottoman core we now know as Turkey in the years before World War I, overwhelming the Ottoman’s waning power to provide even minimal assistance to many, and seriously eroding their ability to maintain order in areas farthest from the government in Istanbul. Then, on November 2, 1914, Imperial Russia declared war on the Ottomans again, and this time, Imperial Britain and Imperial France followed suit, three days later.
That’s the backdrop to 1915. Here’s the foreground. In January, the French, the British, and Britain’s colonial troops — Australians and New Zealanders—mounted a major attack on Turkey’s western front at Gallipoli, the gateway to Istanbul. Fighting there was fierce, and continued until January 1916, but, on this front, there were relatively few civilian casualties, and no massacres.On the eastern front, the situation was grimmer. The czar’s army had broken through the Ottoman defense lines in the Caucasus, and was laying waste to cities and villages in Anatolia, sending old refugees fleeing in terror once more, and adding millions of new refugees to the mounting toll. Once again, the invading Russians and their local allies often treated conquered Turkish civilians with great brutality; massacres and rapes were not rare events. In much of Anatolia, death and destruction was omnipresent, and for millions of homeless survivors, clean water and food was scarce to nonexistent. Starvation killed many; raging epidemics of dysentery, typhus, and cholera killed more. In refugee-flooded areas behind the ever-changing front lines and on the roads leading to them, chaos ruled. There was no one to keep order: all available men were needed at the fronts.
That’s what the Turks were struggling with in 1915, and some Armenians struggled with them, serving in the Ottoman government, and fighting side-by-side with Turks in the Ottoman army. Most Armenians who demonstrated this kind of loyalty to the Ottoman state came from Istanbul, Izmir, and Aleppo; the wives, children, and elderly they left behind when they went off to war were not driven from their homes or subjected to massacres. After the war, these men collected their veteran’s pensions, just as other veterans did; some of their descendants live there still.But Armenians were hardly immune to the fierce currents of nationalism sweeping the region in the late 19th and early 20th century. In eastern Anatolia and the Caucasus, especially, many Armenians on both sides of the border saw the Russian invasion as their great chance to recreate their ancient Christian kingdom in Anatolia, with the aid of the Czar’s mighty Christian army. Armed Armenian nationalist groups — the Dashnaks, the Hunchaks, and others — saw Armenians who fought for the Turks as traitors to the Armenian cause; many still do. Nationalist Armenians were at war with the Turks in 1915, and the Armenian generals and guerilla leaders who commanded them are still honored as Armenian heroes today. Military leaders like Generals Andranik Oznanian, Garegin Nzhdeh, Drastamat Kanahyan (“General Dro”), and Garo Pasdirmaijan (“Armen Garo”) are largely unknown to Americans whose knowledge of Armenian history is limited to the orthodox genocide literature, but well-known by Armenians. Here, again, the analogy to the Jews of the Holocaust simply does not fit. There are no statues to the Jewish generals who fought the Nazis in Germany in 1942-43, because there were none.In 1915, Armenian generals were in the forefront of the Russian invasion: some led Russian troops; others led special Armenian battalions, made up of Armenian volunteers from both sides of the border; still others organized Turkish-Armenian military units be-hind the lines, capturing Anatolian cities like Van, even before the Russians arrived, joining the Russians in capturing Bitlis, Mus, and many other Turkish towns and villages, massacring Turks in a number of those places, before Ottoman reinforcements recaptured them in a long, bloody series of seesaw battles that raged throughout eastern Anatolia in 1915. Some Turkish civilians responded by massacring Armenians, and wild, outlaw tribes of Circassians and Kurds preyed on hapless civilians in both groups.
Of course, nothing justifies any of these massacres, but the claim that Ottoman government leaders ordered any of them is belied by the frequency with which, when they could, they tried and punished men responsible for them: not just Armenians, but many Turks, too, including government officials and military men found guilty of failing to protect civilians. But the Ottoman government in 1915 was no fount of wisdom. It was the product of a series of mutinies, coups, and countercoups that began in 1908, deposing one Sultan and installing another, most of whose rapidly eroding powers were seized in 1913 by three rebel leaders, Talat, Cemal and Enver. And in 1915, that triumvirate made a decision that resulted in many civilian deaths. They decided to deal with the civil war in eastern Anatolia by ordering Ottoman soldiers to march all Armenians out of the area, and resettle them in the Ottoman city of Aleppo, in what is now Syria.Orders were given to distribute food and water as needed, and to protect the marchers. But, due to the chaos of war, the dearth of supplies, the critical shortage of troops needed at the fronts, and the competing tragedies playing out all around them, there was no chance that the transfer plan could be carried out humanely. It turned into a death march, comparable to the one our soldiers endured on Bataan in World War II, but made worse in the Armenian case by the fact that many of the marchers were the women, children, and old people left behind. Many did not survive the horrors of the trip. Still, we don’t call the Bataan death march a genocide, and there is even less reason to claim the Armenian death march was intended as such. If the Ottomans wanted to kill all Armenians, they would not have exempted Armenians from Istanbul, Izmir, and Aleppo from the transfer order, along with others serving in government and the military. Mustafa Kemal, the hero of Gallipoli who founded the modern Turkish Republic in 1923, had a more cogent view: he saw the triumvirate as incompetent, and Enver, especially, as a dangerously unrealistic commander whose poorly conceived plans resulted in the slaughter of many Ottoman soldiers; and he saw the Armenian transfer plan as more of the same.The bottom line here is that in actual historical fact, Turks were not like Nazis; Armenians were not like Jews; and attempts to convince Americans that they were are propaganda, not history. The Armenian tragedy was real and terrible, but it was not the only terrible tragedy in Turkey in 1915 and it wasn’t genocide; it was that in the midst of a wider war that brought death and destruction to millions on all sides, nationalist Armenians fought a war to claim a piece of Turkey for a country of their own, and lost. Later, they got a state of their own, but its development has been stunted from that day to this by high levels of poverty, corruption and political violence. If Armenians would accept their share of responsibility for the tragedies of 1915, trade with their increasingly prosperous Turkish neighbors could do much to alleviate that poverty. Some in Armenia have long wanted to do that, but most government leaders — and the powerful Armenian diaspora community those leaders rely on — have always insisted, instead, on demonizing Turks and whitewashing all Armenian actions in World War I. And, although they proved incompetent at governing, they achieved great success as propagandists. In this, Armenians are very similar to Palestinians; very different from both Jews and Turks.And the urgent questions that these facts raise for us are these: How did a narrative so far from the facts gain such wide currency and power in contemporary America? What can we do to make ourselves less vulnerable to specious narratives, promoted by other groups who fail at governing, but excel at propaganda?
Source: National Review Online, October 18, 2007
New York Times Articles on Armenian Atrocities Against Turks
How many people in the world know what the New York Times wrote about the Armenian Genocide at the end on the 19th and in the beginning of the 20thcentury? For details see the following list of New York Times articles about Armenian attrocities against Turks.
1. ) “Russian Troops Linked with Greek and Armenian Civillians As The Perpetrators” New York Times, 22 Oct 1915 Read The Full Text !
2. ) “Armenian Rebels Advance” New York Times, 6 Sep 1904 Read The Full Text !
3. ) “5 Armenian Revolutionary Societies To Bring About The Ruin of The Ottoman Empire” New York Times, 24 Sep 1896 Read The Full Text !
4. ) “170 Armenian Bombs Exhibited” New York Times, 23 Sep 1896 Read The Full Text !
5. ) “Armenian Bomb Factory was Discovered Near Kassim Pasha Cemetery” New York Times, 12 Sep 1896 Read The Full Text !
6. ) “Armenians Are pardoned : Turkish Amnesty To Zeitoun” New York Times, 14 Feb 1896 Read The Full Text !
7. ) “Armenians Insurgents Massacred All The Turkish Soldiers at Zeitoun” New York Times, 21 Dec 1895 Read The Full Text !
8. ) “Armenians landed with Arms and Bombs” New York Times, 15 Dec 1895 Read The Full Text !
9. ) “Aggression Of Armenians” New York Times, 2 Nov 1895 Read The Full Text !
10. ) ” Mosque, School and Bazaar : Armenians Set Fire ” New York Times, 15 Dec 1891 Read The Full Text !
11. ) “Armenians Accused of Massacre. Tartar Complaints” The Times London, 19 Mar 1920 Page 15 Read The Full Text !
12. ) “8.000+ Armenian Volunteers fighting for the Russians in Turkey” Armenian Red Cross To The Times Editor : The Times London 12 Jan 1915 Page 7 Read The Full Text !
13. ) “Welcomed Russians in Armenia Entered Turkey” Atlanta Constitution, 1914 11 07 Read The Full Text !
14. ) “Druse Tribe Revolt Spreads” Indiana Evening Gazette, 1925, August 13 Read The Full Text !
15. ) “Armenian Volunteers in Victory Over Turks” Nevada State Journal, 1918, 10 05 Read The Full Text !
16. ) “Armenian Bands Preparing To Invade Ottoman Territory” Oakland Tribune, 1905, May 10 Read The Full Text !
17. ) “Istanbul Robert College Educated General Mesrob Azgapetian Titled For His War Services Against Turkey,” Republican And Times, 1922 02 0 Read The Full Text !
18. ) “150 000 Armenian Volunteers in Russian Army Were The Only Forces Against Turks: Boghos Nubar, Paris” Times of London , 1919 Jan 30 Read The Full Text !
19. ) “Threatening Letters From Armenian Revolutionionary Committee” Liverpool Courier, 1897 08-23 Read The Full Text !
20. ) “Bomb Outrage in Constantinople Eight Armenians Arrested” Liverpool Courier, 1897 08-21 Read The Full Text !
21. ) “Armenian Raiders From Turkish Territory on Turco-Persian Frontiers” Bristol Times And Mirror, 1897-09-29 Read The Full Text !
22. ) “Reported Armenian Aggression - Terrible Barbarities” Liverpool Courier, 1897-08-10 Read The Full Text !
23. ) “Armenians Aid Russians Against Turks” Tyro Herald, 1914 12-10 Read The Full Text !
24. ) “Four Hundred Cleveland Armenians Waiting to Call Back to Armenia To Fight Turkey” Lima Daily News, 1914 11-02 Read The Full Text !
25. ) “Mahommedans Plan To Aid Co-Religionists - Barbarities By Armenians” NYT, 1905 June 26 Read The Full Text !
26. ) “Four Villages Reduced To Ashes by Armenians” Lima Times Democrat 1906 Sep 19 Read The Full Text !
27. ) “Armenians Join Russians and Scatter Turks Near Feitun” Washington Post, 1914 November 13 Read The Full Text !
28. ) “Armenians Fight For Russia” Reno Evening Gazette London 1915 Jan 7 Read The Full Text !
29. ) Russians Take Turks’ Fort Near Erzerum, In Pursuit of Turkish Cavalry Armenian Students Enthusiastic Volunteers in Petrograd” NYT, 1914 November Read The Full Text !
30. ) “Armenians Fighting Turks, Besieging Van Others Operating Turkish Army’s Rear” ” NYT, 1914 November 7 Read The Full Text !
31. ) “Russians Win Van District” New Oxford, 1916-24-2 Read The Full Text !
32. “(Armenians) From America To Fight” NYT, 1915 January 8 Read The Full Text !
33. ) “Armenians Join Russians” Indianapolis Star, 1915-1-08 Read The Full Text !
34. ) “Armenians Aiding Russians in Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914-11-07 Read The Full Text !
35. ) “Armenians Active in European War” Fort Wayne Journal-Gazette, 1914-11-13 Read The Full Text !
36. ) “Armenian Volunteers Are To Increased to 15.000″ Daily Kennebec Journal, 1914 May 28Read The Full Text !
37. ) “Armenians in Revolt” Centralia Enterprise and Tribune, 1895-11-12 Read The Full Text !
38. ) NYT: 18 Oct 1915 : “Dangerous Rebel Armenians Betray Their Rulers, Take Refuge in Christian Missions : The Kind of Armenians A Turk Knows” Read The Full Text !
39. ) NYT: 22 Nov 1915 : “Rebel Turk Djemal Pasha Orders 2 Turkish Band Chiefs Be Hanged For ill Treatment of Armenians” Read The Full Text !
40. ) NYT: 14 Nov 1920 : “Armenians Complain of French” Read The Full Text !
41. ) NYT: 13 Nov 1914 : “Turkish Armenians Refuse To Join Turkish Army - Ready To Join Russian Invaders for Armed Revolt” Read The Full Text !
42. ) NYT: 2 May 1928 : “Huncak (Agitates Against Turkish Rule) Editor S Sapah-Gulian Dead”Read The Full Text !
43. ) NYT: 15 Dec 1903 : “Armenian Revolt Likely” Read The Full Text !
44. ) NYT: 4 Aug 1940 “Armenian Military Hero, General Sebooh Arshak Nersesian, Who Fought Against The Turks In 1920, Died At 66″ Read The Full Text !
45. ) NYT: 22 Jun 1935 “Armenian Patriot Miran Sevasly Dead: He Helped Raising 10.000 Armenians To Fight Against Turkish Front In Armenian Legion ” Read The Full Text !
46. ) NYT: 8 Jan 1915 “Armenians From America, Arrived In Tiflis, To Serve With The Russian Army Against Turkey” Read The Full Text !
47. ) NYT: 9 Oct 1915 “Why We Aid Armenians: It’s Because We’re Bought by Anglo-French Gold” Read The Full Text !
48. ) NYT 13 May 1947 “James Chankalian, Won Honors, in Organising 300 Armenian Volunteers To Fight Against Turkey” Read The Full Text !
49. ) NYT 29 Sep 1915: “Armenians Brought Reprisals on Themselves by Trying to Stir Up Rebellion Against Turkey” “ARMENIANS’ OWN FAULT-Bernstorff” Read The Full Text !
50. ) “Turkish Garrisons Attacked by Armenian Rebels” The Washington Post, 1904 Aug 10 Read The Full Text !
51. ) “Armenian Rebels Killed 20, Wounded 23, in Turkey” The News, 1904 May 2 Read The Full Text !
52. ) “Armenians Aiding Russians In Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914 Nov 7 Read The Full Text !
In Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914 Nov 7 Read The Full Text !
Armenian Reality http://www.armenianreality.com/index.php?option=com_content&task=view&id=125&Itemid=1
1. ) “Russian Troops Linked with Greek and Armenian Civillians As The Perpetrators” New York Times, 22 Oct 1915 Read The Full Text !
2. ) “Armenian Rebels Advance” New York Times, 6 Sep 1904 Read The Full Text !
3. ) “5 Armenian Revolutionary Societies To Bring About The Ruin of The Ottoman Empire” New York Times, 24 Sep 1896 Read The Full Text !
4. ) “170 Armenian Bombs Exhibited” New York Times, 23 Sep 1896 Read The Full Text !
5. ) “Armenian Bomb Factory was Discovered Near Kassim Pasha Cemetery” New York Times, 12 Sep 1896 Read The Full Text !
6. ) “Armenians Are pardoned : Turkish Amnesty To Zeitoun” New York Times, 14 Feb 1896 Read The Full Text !
7. ) “Armenians Insurgents Massacred All The Turkish Soldiers at Zeitoun” New York Times, 21 Dec 1895 Read The Full Text !
8. ) “Armenians landed with Arms and Bombs” New York Times, 15 Dec 1895 Read The Full Text !
9. ) “Aggression Of Armenians” New York Times, 2 Nov 1895 Read The Full Text !
10. ) ” Mosque, School and Bazaar : Armenians Set Fire ” New York Times, 15 Dec 1891 Read The Full Text !
11. ) “Armenians Accused of Massacre. Tartar Complaints” The Times London, 19 Mar 1920 Page 15 Read The Full Text !
12. ) “8.000+ Armenian Volunteers fighting for the Russians in Turkey” Armenian Red Cross To The Times Editor : The Times London 12 Jan 1915 Page 7 Read The Full Text !
13. ) “Welcomed Russians in Armenia Entered Turkey” Atlanta Constitution, 1914 11 07 Read The Full Text !
14. ) “Druse Tribe Revolt Spreads” Indiana Evening Gazette, 1925, August 13 Read The Full Text !
15. ) “Armenian Volunteers in Victory Over Turks” Nevada State Journal, 1918, 10 05 Read The Full Text !
16. ) “Armenian Bands Preparing To Invade Ottoman Territory” Oakland Tribune, 1905, May 10 Read The Full Text !
17. ) “Istanbul Robert College Educated General Mesrob Azgapetian Titled For His War Services Against Turkey,” Republican And Times, 1922 02 0 Read The Full Text !
18. ) “150 000 Armenian Volunteers in Russian Army Were The Only Forces Against Turks: Boghos Nubar, Paris” Times of London , 1919 Jan 30 Read The Full Text !
19. ) “Threatening Letters From Armenian Revolutionionary Committee” Liverpool Courier, 1897 08-23 Read The Full Text !
20. ) “Bomb Outrage in Constantinople Eight Armenians Arrested” Liverpool Courier, 1897 08-21 Read The Full Text !
21. ) “Armenian Raiders From Turkish Territory on Turco-Persian Frontiers” Bristol Times And Mirror, 1897-09-29 Read The Full Text !
22. ) “Reported Armenian Aggression - Terrible Barbarities” Liverpool Courier, 1897-08-10 Read The Full Text !
23. ) “Armenians Aid Russians Against Turks” Tyro Herald, 1914 12-10 Read The Full Text !
24. ) “Four Hundred Cleveland Armenians Waiting to Call Back to Armenia To Fight Turkey” Lima Daily News, 1914 11-02 Read The Full Text !
25. ) “Mahommedans Plan To Aid Co-Religionists - Barbarities By Armenians” NYT, 1905 June 26 Read The Full Text !
26. ) “Four Villages Reduced To Ashes by Armenians” Lima Times Democrat 1906 Sep 19 Read The Full Text !
27. ) “Armenians Join Russians and Scatter Turks Near Feitun” Washington Post, 1914 November 13 Read The Full Text !
28. ) “Armenians Fight For Russia” Reno Evening Gazette London 1915 Jan 7 Read The Full Text !
29. ) Russians Take Turks’ Fort Near Erzerum, In Pursuit of Turkish Cavalry Armenian Students Enthusiastic Volunteers in Petrograd” NYT, 1914 November Read The Full Text !
30. ) “Armenians Fighting Turks, Besieging Van Others Operating Turkish Army’s Rear” ” NYT, 1914 November 7 Read The Full Text !
31. ) “Russians Win Van District” New Oxford, 1916-24-2 Read The Full Text !
32. “(Armenians) From America To Fight” NYT, 1915 January 8 Read The Full Text !
33. ) “Armenians Join Russians” Indianapolis Star, 1915-1-08 Read The Full Text !
34. ) “Armenians Aiding Russians in Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914-11-07 Read The Full Text !
35. ) “Armenians Active in European War” Fort Wayne Journal-Gazette, 1914-11-13 Read The Full Text !
36. ) “Armenian Volunteers Are To Increased to 15.000″ Daily Kennebec Journal, 1914 May 28Read The Full Text !
37. ) “Armenians in Revolt” Centralia Enterprise and Tribune, 1895-11-12 Read The Full Text !
38. ) NYT: 18 Oct 1915 : “Dangerous Rebel Armenians Betray Their Rulers, Take Refuge in Christian Missions : The Kind of Armenians A Turk Knows” Read The Full Text !
39. ) NYT: 22 Nov 1915 : “Rebel Turk Djemal Pasha Orders 2 Turkish Band Chiefs Be Hanged For ill Treatment of Armenians” Read The Full Text !
40. ) NYT: 14 Nov 1920 : “Armenians Complain of French” Read The Full Text !
41. ) NYT: 13 Nov 1914 : “Turkish Armenians Refuse To Join Turkish Army - Ready To Join Russian Invaders for Armed Revolt” Read The Full Text !
42. ) NYT: 2 May 1928 : “Huncak (Agitates Against Turkish Rule) Editor S Sapah-Gulian Dead”Read The Full Text !
43. ) NYT: 15 Dec 1903 : “Armenian Revolt Likely” Read The Full Text !
44. ) NYT: 4 Aug 1940 “Armenian Military Hero, General Sebooh Arshak Nersesian, Who Fought Against The Turks In 1920, Died At 66″ Read The Full Text !
45. ) NYT: 22 Jun 1935 “Armenian Patriot Miran Sevasly Dead: He Helped Raising 10.000 Armenians To Fight Against Turkish Front In Armenian Legion ” Read The Full Text !
46. ) NYT: 8 Jan 1915 “Armenians From America, Arrived In Tiflis, To Serve With The Russian Army Against Turkey” Read The Full Text !
47. ) NYT: 9 Oct 1915 “Why We Aid Armenians: It’s Because We’re Bought by Anglo-French Gold” Read The Full Text !
48. ) NYT 13 May 1947 “James Chankalian, Won Honors, in Organising 300 Armenian Volunteers To Fight Against Turkey” Read The Full Text !
49. ) NYT 29 Sep 1915: “Armenians Brought Reprisals on Themselves by Trying to Stir Up Rebellion Against Turkey” “ARMENIANS’ OWN FAULT-Bernstorff” Read The Full Text !
50. ) “Turkish Garrisons Attacked by Armenian Rebels” The Washington Post, 1904 Aug 10 Read The Full Text !
51. ) “Armenian Rebels Killed 20, Wounded 23, in Turkey” The News, 1904 May 2 Read The Full Text !
52. ) “Armenians Aiding Russians In Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914 Nov 7 Read The Full Text !
In Campaign Against Turkey” Fort Wayne News, 1914 Nov 7 Read The Full Text !
Armenian Reality http://www.armenianreality.com/index.php?option=com_content&task=view&id=125&Itemid=1
Arkadaşlar top yuvarlaktır!
Fatih Terim Hoca’ya 800 milyar lira (800 bin YTL) prim verecek, Hamit Altıntop, Mehmet Aurelio ve Servet de 450 bin euro teşvikle ödüllendireceklermiş! Şeref tribününde hüngür hüngür ağlayarak, futbolcuları yanına kadar getirtip boyunlarına sarılarak ve bu sahneleri canlı yayında TV ekranında halk görsün diye zumlatarak, “Türk futboluna ne büyük destek verdiğini öz babasına naklen anlatan” Federasyon Başkanımız Ulusoy, “zafer primini 10 trilyon liradan 12 trilyona çıkartacak” kararı almak üzereymiş...
Helal olsun!Çok ezildik.Aşırı horlandık.Ağır aşağılandık.
Türk deyince akla başarısız, yeteneksiz, akılsız, fikirsiz, ABD’nin ağzına bakan, AB’ye içgüveysi girmek için yaltaklanan, 1 milyon Ermeni’yi kesmiş, 30 bin Kürt’ü öldürmüş, Kıbrıs’ı işgal etmiş, Viyana önlerine dayanıp, Roma’da hamile İtalyan anneleri, “Mamma mia Türkler!” diye korkutmuş, orta sahada top bile çeviremeyen yaratıklar geliyordu.
Hiç başarımız yoktu.Top yuvarlaktır.Bizi kurtardı.Helal olsun milli futbolcular ile onların hocası Fatih Terim’e ve Federasyon Başkanı Ulusoy’a... “Çok kolay bir gruptan çıkmayı zora soktular” diye eleştirip, verilen primlerin yüksekliğini dile getirip “milli takımın zaferine” dudak büküyorlar.
***
Anlamıyorlar!
Top yuvarlaktır!
Geçmişi de bilmiyorlar.
Geçmişte yani 50 yıl önce; bir futbol takımında 100 metreyi 11.5 saniyede koşabilen 4 futbolcun varsa o milli takım büyük başarılara imzasını atıyordu. Ama bugün kaleci hariç 10 futbolcunun 10’unun da 100 metreyi 11-12 bilemedin 13 saniyede koşuyor olması gerekir.
Arkadaşlar!
Top yuvarlaktır.
Futbolcuya hız gerekir.
Helal olsun Fatih Hoca’ya!
Prim artışındakı hızda milli takımımızı dünya ortalamasının üstüne çıkartmış bulunuyor! 40 yıl önce sahaya sürülmüş 11 futbolcunun ortalama hızı saatte 25 kilometreyi geçmezdi.
Bugün 32 kilometre...Futbol hızlandı. Seyir zevki arttı.
Seyirci sayısı patladı.
Genç, ihtiyar. Kadın, erkek.
Dünya futbola sevdalandı.
Arkadaşlar!
Çok görmeyin Fatih Hoca’ya 800 milyar lira prim ile ayda 120 milyar lira aylığı... Çünkü futbol oyunu hızlanıp, seyir zevki yükselirken “hatalı paslar da” kaçınılmaz olarak çok arttı.
***
Maç 90 dakika!
Hatalı pas 30’sa takım iyidir, 40’sa da idare eder fakat hatalı pas sayısı bütün oyun boyunca 50’ye-60’a çıkıyorsa, top istediği kadar yuvarlak olsun, maçı alma şansın sıfıra iniyor.
Oyunun kaderi değişiyor.Fatih Hoca ne yapsın!
Ulusoy Başkan ne etsin!Primleri artırsın!
Primler artınca, takım “hatalı pas sayısını” en aza indiren çağdaş futbola dönüyor, futbolcudaki bilgi, beceri birikimi ile saha içinde yardımlaşma ve dayanışma duygusu en üst düzeye vuruyor.Futbolcunun kafası çalışıyor.
Ayakları da hızlanıyor.Futboldaki yüksek tempolu hızın yarattığı sorun en aza iniyor ve top Nihat’ta...Nihat vuruyor...Goooollll...Ve zafer böyle geliyor.
Ezilmişlik, horlanma, 300 yılıdır beynimizi yıkayan; “Türk’ten yani bizden adam olmaz” aşağılanması siliniyor, çünkü “yeşil sahalarda dünya krallığına giden yol” Türkiye Milli Takımı için de açılıyor.
Arkadaşlar!
Top yuvarlaktır.
Futbolu sevmek sadakattir.Futbol konuşmayı da yazı yazmak kadar seven benim sevgili dostum, arkadaşım Faruk Türkoğlu’nun söylediğine göre, “sadakat arayışı ruhumuzu sarar ve bu arayışı ancak taraftarlık doyurur” ve inançları uğruna 11 yıl hapis yatan İtalyan siyaset adamı, düşünür Antonio Gramsci; “futbol taraftarlığı, insan sadakatinin yeşil sahalardaki krallığıdır” der.
Krallık sürecekse..
Fatih Hoca... 800 milyar primi yer!
Necati Doğru, Gazete Vatan http://w9.gazetevatan.com/haberdetay.asp?tarih=25.11.2007&Newsid=148594&Categoryid=4&wid=108
Helal olsun!Çok ezildik.Aşırı horlandık.Ağır aşağılandık.
Türk deyince akla başarısız, yeteneksiz, akılsız, fikirsiz, ABD’nin ağzına bakan, AB’ye içgüveysi girmek için yaltaklanan, 1 milyon Ermeni’yi kesmiş, 30 bin Kürt’ü öldürmüş, Kıbrıs’ı işgal etmiş, Viyana önlerine dayanıp, Roma’da hamile İtalyan anneleri, “Mamma mia Türkler!” diye korkutmuş, orta sahada top bile çeviremeyen yaratıklar geliyordu.
Hiç başarımız yoktu.Top yuvarlaktır.Bizi kurtardı.Helal olsun milli futbolcular ile onların hocası Fatih Terim’e ve Federasyon Başkanı Ulusoy’a... “Çok kolay bir gruptan çıkmayı zora soktular” diye eleştirip, verilen primlerin yüksekliğini dile getirip “milli takımın zaferine” dudak büküyorlar.
***
Anlamıyorlar!
Top yuvarlaktır!
Geçmişi de bilmiyorlar.
Geçmişte yani 50 yıl önce; bir futbol takımında 100 metreyi 11.5 saniyede koşabilen 4 futbolcun varsa o milli takım büyük başarılara imzasını atıyordu. Ama bugün kaleci hariç 10 futbolcunun 10’unun da 100 metreyi 11-12 bilemedin 13 saniyede koşuyor olması gerekir.
Arkadaşlar!
Top yuvarlaktır.
Futbolcuya hız gerekir.
Helal olsun Fatih Hoca’ya!
Prim artışındakı hızda milli takımımızı dünya ortalamasının üstüne çıkartmış bulunuyor! 40 yıl önce sahaya sürülmüş 11 futbolcunun ortalama hızı saatte 25 kilometreyi geçmezdi.
Bugün 32 kilometre...Futbol hızlandı. Seyir zevki arttı.
Seyirci sayısı patladı.
Genç, ihtiyar. Kadın, erkek.
Dünya futbola sevdalandı.
Arkadaşlar!
Çok görmeyin Fatih Hoca’ya 800 milyar lira prim ile ayda 120 milyar lira aylığı... Çünkü futbol oyunu hızlanıp, seyir zevki yükselirken “hatalı paslar da” kaçınılmaz olarak çok arttı.
***
Maç 90 dakika!
Hatalı pas 30’sa takım iyidir, 40’sa da idare eder fakat hatalı pas sayısı bütün oyun boyunca 50’ye-60’a çıkıyorsa, top istediği kadar yuvarlak olsun, maçı alma şansın sıfıra iniyor.
Oyunun kaderi değişiyor.Fatih Hoca ne yapsın!
Ulusoy Başkan ne etsin!Primleri artırsın!
Primler artınca, takım “hatalı pas sayısını” en aza indiren çağdaş futbola dönüyor, futbolcudaki bilgi, beceri birikimi ile saha içinde yardımlaşma ve dayanışma duygusu en üst düzeye vuruyor.Futbolcunun kafası çalışıyor.
Ayakları da hızlanıyor.Futboldaki yüksek tempolu hızın yarattığı sorun en aza iniyor ve top Nihat’ta...Nihat vuruyor...Goooollll...Ve zafer böyle geliyor.
Ezilmişlik, horlanma, 300 yılıdır beynimizi yıkayan; “Türk’ten yani bizden adam olmaz” aşağılanması siliniyor, çünkü “yeşil sahalarda dünya krallığına giden yol” Türkiye Milli Takımı için de açılıyor.
Arkadaşlar!
Top yuvarlaktır.
Futbolu sevmek sadakattir.Futbol konuşmayı da yazı yazmak kadar seven benim sevgili dostum, arkadaşım Faruk Türkoğlu’nun söylediğine göre, “sadakat arayışı ruhumuzu sarar ve bu arayışı ancak taraftarlık doyurur” ve inançları uğruna 11 yıl hapis yatan İtalyan siyaset adamı, düşünür Antonio Gramsci; “futbol taraftarlığı, insan sadakatinin yeşil sahalardaki krallığıdır” der.
Krallık sürecekse..
Fatih Hoca... 800 milyar primi yer!
Necati Doğru, Gazete Vatan http://w9.gazetevatan.com/haberdetay.asp?tarih=25.11.2007&Newsid=148594&Categoryid=4&wid=108
23 Kasım 2007 Cuma
Kürdistan'ı Kabul Et... PKK Bitsin!
Çok mu iddialı geldi bu başlık?
Gelmesin... Olan bitenin arka planında tam da bu formül yatıyor...
Tutarsa...
Çok uzun ve dolambaçlı laflarla kafanızı karıştırmayacağım. Açık verilerden yola çıkarak başlıktaki tezimi anlatacağım.
Apo’yu Türkiye’ye kim teslim etti? ABD.
ABD, İngiltere ve İsrail’nin, büyüyen İran (Şii) tehlikesine karşı, yüzde yüz güvenebileceği, en sadık ve monoblok gözüken yapı nerede?
Irak’ın kuzeyinde...Yani? Kürdistan’da...ABD neden Türkiye’ye yüzde yüz güvenemez?1Mart’ta test etti. Gördü...Türkiye, siyasal ve sosyal olarak çok parçalı...
Karar odakları farklı etki alanlarına sahip. Irak’ta başı bu kadar beladayken bir başka bölgesel ve derin sorunla daha uğraşmak istemiyor.5 Kasım günü, Washington’da PKK’nın “PKK olarak bitirilmesi” kararlaştırıldı. Yani?
Yani ABD Türkiye’ye “büyük bir şey” verdi...
Karşılığında ne aldı?“
Kürdistan’a karışmayacaksın...” dedi. Barzani de hemen akabinde “güvence verilerek” rahatlatıldı.Hükümet ve belli güç odakları, PKK’yı denklemden çıkartma planları içinde ve bu arada Kürdistan’a da ses çıkartılmayacak.
Beni hiç kimse, bu coğrafyada ABD, İngiltere ve İsrail’in desteğiyle, onların dikte ettiği bir karara uyarak hareket eden bir Türkiye’nin orta ve uzun vadede kazançlı çıkacağına ikna edemez.
Dolayısıyla, bu denklem, şayet gerçekleşirse, ısrarla savunuyorum, orta ve uzun vadede bu ülkeye zarar verecek gelişmeler olacaktır.
Öncelikle PKK’nın bu denklemden, bu kadar kolaylıkla çıkartılabileceğini düşünmek saflık olur.Peki ne olabilir?Önümüzdeki günlerde, “bir takım sözler alan” yönetici PKK kadroları dağdan “inebilir”...Dağda, eline aldığı silahı henüz kullanmamış binlerce Kürt genç Mahmur’a geçebilir...Mahmur’dakiler de BM gözetiminde Türkiye’ye gelebilir...TSK, sınır ötesine konuşlanabilir... Mehmetçik ve peşmerge birlikte çay içerken çekilmiş şirin fotoğraf kareleri manşetleri süsleyebilir.
Tüm bunlar artık pek mümkün, görünen o ki “konuşulmuş-anlaşılmış” senaryolar...Şu soruyu soran var mı? PKK bu adımları ne karşılığında atacak? Asıl soru budur... Bu sorunun yanıtı da önümüzdeki süreçte gömülüdür.“Bir barış yapılacaksa kendi aramızda yapalım... ABD işbirlikçisi Talabani ve Barzani ile değil... Bölgeye çöreklenen emperyalist güçlerle değil...
İstiklal harbindeki ve Cumhuriyetin ilk yıllarındaki haklarımızı verin... Üniter devlet içinde kalmak istiyoruz. Silahları kaldırıp atalım. Akan kan dursun.”Bunu kim diyor?
Öcalan...AK Parti ne yapıyor?O hakları vermeye hazırlanıyor... Şahane... Buna bir itirazım yok!Güzel de o adımları bize ABD, İngiltere ve İsrail attırıyor.
Sevr ile Lozan arasında bir noktaya mahkum ediliyor Türkiye.Masanın karşı tarafında bin yıllık toprakdaşlarım oturmuyor ki... Binlerce kilometre öteden gelip bu enerji havzalarını kontrol altına almak isteyen, Birinci Dünya Savaşı’ndan bu yana bu bölgede milyonlarca insanı öldürenler oturuyor.
Dağdaki PKK’nın Apo’dan bağımsız ve ABD-Barzani-AKP’ye uygun adımlar atacağını düşünmek saflıktır diyorum.
Süreç geçmişe gebe...
Serdar Akınan, SKY Türk
http://korsanhaber.com/yazar_yazi.asp?yazi=3216
Gelmesin... Olan bitenin arka planında tam da bu formül yatıyor...
Tutarsa...
Çok uzun ve dolambaçlı laflarla kafanızı karıştırmayacağım. Açık verilerden yola çıkarak başlıktaki tezimi anlatacağım.
Apo’yu Türkiye’ye kim teslim etti? ABD.
ABD, İngiltere ve İsrail’nin, büyüyen İran (Şii) tehlikesine karşı, yüzde yüz güvenebileceği, en sadık ve monoblok gözüken yapı nerede?
Irak’ın kuzeyinde...Yani? Kürdistan’da...ABD neden Türkiye’ye yüzde yüz güvenemez?1Mart’ta test etti. Gördü...Türkiye, siyasal ve sosyal olarak çok parçalı...
Karar odakları farklı etki alanlarına sahip. Irak’ta başı bu kadar beladayken bir başka bölgesel ve derin sorunla daha uğraşmak istemiyor.5 Kasım günü, Washington’da PKK’nın “PKK olarak bitirilmesi” kararlaştırıldı. Yani?
Yani ABD Türkiye’ye “büyük bir şey” verdi...
Karşılığında ne aldı?“
Kürdistan’a karışmayacaksın...” dedi. Barzani de hemen akabinde “güvence verilerek” rahatlatıldı.Hükümet ve belli güç odakları, PKK’yı denklemden çıkartma planları içinde ve bu arada Kürdistan’a da ses çıkartılmayacak.
Beni hiç kimse, bu coğrafyada ABD, İngiltere ve İsrail’in desteğiyle, onların dikte ettiği bir karara uyarak hareket eden bir Türkiye’nin orta ve uzun vadede kazançlı çıkacağına ikna edemez.
Dolayısıyla, bu denklem, şayet gerçekleşirse, ısrarla savunuyorum, orta ve uzun vadede bu ülkeye zarar verecek gelişmeler olacaktır.
Öncelikle PKK’nın bu denklemden, bu kadar kolaylıkla çıkartılabileceğini düşünmek saflık olur.Peki ne olabilir?Önümüzdeki günlerde, “bir takım sözler alan” yönetici PKK kadroları dağdan “inebilir”...Dağda, eline aldığı silahı henüz kullanmamış binlerce Kürt genç Mahmur’a geçebilir...Mahmur’dakiler de BM gözetiminde Türkiye’ye gelebilir...TSK, sınır ötesine konuşlanabilir... Mehmetçik ve peşmerge birlikte çay içerken çekilmiş şirin fotoğraf kareleri manşetleri süsleyebilir.
Tüm bunlar artık pek mümkün, görünen o ki “konuşulmuş-anlaşılmış” senaryolar...Şu soruyu soran var mı? PKK bu adımları ne karşılığında atacak? Asıl soru budur... Bu sorunun yanıtı da önümüzdeki süreçte gömülüdür.“Bir barış yapılacaksa kendi aramızda yapalım... ABD işbirlikçisi Talabani ve Barzani ile değil... Bölgeye çöreklenen emperyalist güçlerle değil...
İstiklal harbindeki ve Cumhuriyetin ilk yıllarındaki haklarımızı verin... Üniter devlet içinde kalmak istiyoruz. Silahları kaldırıp atalım. Akan kan dursun.”Bunu kim diyor?
Öcalan...AK Parti ne yapıyor?O hakları vermeye hazırlanıyor... Şahane... Buna bir itirazım yok!Güzel de o adımları bize ABD, İngiltere ve İsrail attırıyor.
Sevr ile Lozan arasında bir noktaya mahkum ediliyor Türkiye.Masanın karşı tarafında bin yıllık toprakdaşlarım oturmuyor ki... Binlerce kilometre öteden gelip bu enerji havzalarını kontrol altına almak isteyen, Birinci Dünya Savaşı’ndan bu yana bu bölgede milyonlarca insanı öldürenler oturuyor.
Dağdaki PKK’nın Apo’dan bağımsız ve ABD-Barzani-AKP’ye uygun adımlar atacağını düşünmek saflıktır diyorum.
Süreç geçmişe gebe...
Serdar Akınan, SKY Türk
http://korsanhaber.com/yazar_yazi.asp?yazi=3216
Azerbaycan'ın Terörle İmtihanı
Türk entelektüeli şık cümlelere bayılır. Onlara inanır.
Örneğin ‘Azerbaycan ve Türkiye her halükarda dost ve kardeş iki ülkedir!’
Önüne arkasına bakmaz, sözün şıklığına aldanır. Türk entelektüeli hiçbirşey okumadığı gibi Azeri gazetelerini de okumaz.O yüzden, Azeri köşe yazarı Zahid Seferoğlu’nun, ‘Azeri iktidarı PKK’ya karşı mücadelede kardeş Türkiye’ye destekçi olmak isteğinde samimi değil,’ dediği yazısını görmez.
Ya da, Etibar Seyidağa’nın Müsavat’taki yazısından bihaberdir. O yazı şöyle demektedir:‘Memurlar arasında PKK’ya bağımsız formlarda destek verenler de yok değil. Böyle memurların hükümetlik ettiği ülkede PKK’nın terör teşkilatı olarak tanınmasına engel yaratılması garip değil. Böyle bir durum olduğu için hükümet PKK ile ilişkilerini gerginleştirmek istemiyor.
Özde Tük halklarının kardeşliğinden söz ediyorlar, ama pratikte bunun aksine şahit oluyoruz.’Bir başka Azeri gazeteci Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’e soruyor: ‘Azerbaycan hükümetinden anti-terör işbirliği talep edecek misiniz?’ Soruyu Gül’ün başdanışmanı Ünal Çeviköz Azerilere tevdi ediyor: ‘Azerbaycan’ın bir terörist örgüt listesi var mı?’Azerbaycan’ın bir terörist örgüt listesi yok!
Ama daha ilginci Azeri muhalefetinin ‘PKK içinde Ermeni militanlar var ve aynı davayı güdüyorlar. PKK içinde bulunan Ermeni militanlar dolayısıyla PKK’nın terör örgütü ilan edimesi ve bununla mücadeleye geçilmesi kanun nezdinde de çok kolaydır,’ diye bağırıp çağırmasına rağmen hükümetten ses çıkmıyor.
Açıkça söyleyeyim mi, Azerbaycan-Türkiye ilişkilerinde ve Azerbaycan’ın terörle mücadelesinde bir samimiyetsizlik seziyorum.
Bütün dünya terörle mücadele ortak noktasında iken Azerbaycan’ın terörist örgüt listesi olmayışını hayretle karşılıyorum.
Soruyu şöyle soralım: Azeri hükümetinin PKK ile mücadele konusunda ayak sürümesinin sebebi nedir?Azeri halkının bir terör örgütüne göz yumulmasında çıkarı olmadığı kesin. Öyleyse... Öyleyse ekonomik bir çekincesi mi var Azerbaycan iktidarının?
İlham Aliyev, bu sorunun yanıtını babasını darbeye karşı koruyan Türkiye’ye muhakkak vermelidir.
Bunu borçludur.
Atılgan Bayar, Korsan Haber
http://korsanhaber.com/yazar_yazi.asp?yazi=3039
Örneğin ‘Azerbaycan ve Türkiye her halükarda dost ve kardeş iki ülkedir!’
Önüne arkasına bakmaz, sözün şıklığına aldanır. Türk entelektüeli hiçbirşey okumadığı gibi Azeri gazetelerini de okumaz.O yüzden, Azeri köşe yazarı Zahid Seferoğlu’nun, ‘Azeri iktidarı PKK’ya karşı mücadelede kardeş Türkiye’ye destekçi olmak isteğinde samimi değil,’ dediği yazısını görmez.
Ya da, Etibar Seyidağa’nın Müsavat’taki yazısından bihaberdir. O yazı şöyle demektedir:‘Memurlar arasında PKK’ya bağımsız formlarda destek verenler de yok değil. Böyle memurların hükümetlik ettiği ülkede PKK’nın terör teşkilatı olarak tanınmasına engel yaratılması garip değil. Böyle bir durum olduğu için hükümet PKK ile ilişkilerini gerginleştirmek istemiyor.
Özde Tük halklarının kardeşliğinden söz ediyorlar, ama pratikte bunun aksine şahit oluyoruz.’Bir başka Azeri gazeteci Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’e soruyor: ‘Azerbaycan hükümetinden anti-terör işbirliği talep edecek misiniz?’ Soruyu Gül’ün başdanışmanı Ünal Çeviköz Azerilere tevdi ediyor: ‘Azerbaycan’ın bir terörist örgüt listesi var mı?’Azerbaycan’ın bir terörist örgüt listesi yok!
Ama daha ilginci Azeri muhalefetinin ‘PKK içinde Ermeni militanlar var ve aynı davayı güdüyorlar. PKK içinde bulunan Ermeni militanlar dolayısıyla PKK’nın terör örgütü ilan edimesi ve bununla mücadeleye geçilmesi kanun nezdinde de çok kolaydır,’ diye bağırıp çağırmasına rağmen hükümetten ses çıkmıyor.
Açıkça söyleyeyim mi, Azerbaycan-Türkiye ilişkilerinde ve Azerbaycan’ın terörle mücadelesinde bir samimiyetsizlik seziyorum.
Bütün dünya terörle mücadele ortak noktasında iken Azerbaycan’ın terörist örgüt listesi olmayışını hayretle karşılıyorum.
Soruyu şöyle soralım: Azeri hükümetinin PKK ile mücadele konusunda ayak sürümesinin sebebi nedir?Azeri halkının bir terör örgütüne göz yumulmasında çıkarı olmadığı kesin. Öyleyse... Öyleyse ekonomik bir çekincesi mi var Azerbaycan iktidarının?
İlham Aliyev, bu sorunun yanıtını babasını darbeye karşı koruyan Türkiye’ye muhakkak vermelidir.
Bunu borçludur.
Atılgan Bayar, Korsan Haber
http://korsanhaber.com/yazar_yazi.asp?yazi=3039
İntihar mı, Cinayet mi? Aselsan ve Ölen 3 Mühendis
Kamuoyunda gittikçe artan bir rahatsızlık yaratan ASELSAN’ın ölen mühendisleri ile ilgili olarak devlet üzerine düşeni yapmak zorundadır.
2006’nın sonları, 2007’nin başları. 6 aylık bir süreç içerisinde ASELSAN’da çalışan başarılı üç mühendis ölüyor. Ölüm nedenleri intihar diye rapor ediliyor. Konuyu işlemiş olan bazı yazar ve gazeteciler intihar olup olmadığı konusunda şüpheler ileri sürüyorlar.
Ölen mühendislerin üçü de ODTÜ mezunu, okullarını son derece başarılı biçimde bitirmiş, ASELSAN’da son derece önemli projelerde çalışan genç mühendisler. Önemli projelerde önemli başarılara imza atmış üç mühendis. Ankara’da, ikisi şehir dışında, arabalarında, birisi de şehir içinde ölü bulunuyor. Birisi kafasına sıkılan tek kurşunla, diğeri bileği ve boğazı kesilmiş olarak, üçüncüsü de evinin penceresinden atlayarak ölüyor. Ölüm raporları intihar. Neresi intihara benziyorsa?
ASELSAN, Türkiye’nin Askeri Projelerini yapan bir kurumdur. Bu projeler istihbarat kaynaklı, savunma kaynaklı olabilir. Yani gizliliği olan projelerdir.
Ölen her üç mühendisin de, ABD için hayati önem taşıyan bazı programların şifrelerini kırdıkları söylentileri yaygın.
Bu konuyu, gazeteci Güneri Civaoğlu son birkaç gündür Milliyet’teki köşesinde ve katıldığı televizyon programlarında işledi. Ancak daha yoğun bir kamuoyunun oluşması, konunun üzerine gidilmesini gündeme geterebilir.
Geçtiğimiz hafta, terörle mücadele kapsamında, Başbakan’ın ABD Başkanı Bush ile görüşmesinden çıkan ‘istihbarat ortaklığı’ kavramı üzerine, Türkiye’nin istihbaratı yok mu ya da yeterli değil mi tartışmaları başladı. Dolayısıyla ölen üç ASEALSAN mühendisi de yeniden gündeme gelmiş oldu.
Şimdi düşünmek lazım;
ABD’nin haber alma sistemlerinde önemli şifreleri kırdığı söylenen ve peşpeşe ölü bulunan olağanüstü başarılı üç ASELSAN mühendisinin intihar etmiş olabileceği ne kadar inandırıcıdır?
Intihar süsü verilmiş olması, cinayet yönünde bulgu olmaması konunun kapanması anlamına gelir mi?
Türk kamuoyunda henüz fazla yayılmamış bir konudur bu intiharlar meselesi. Yaygınlık derecesi çok önem arzetmese de konunun üzerine gidilmesi ve gerçeklerin aydınlatılması Devletin kendi varlığı için de önemlidir. Sen askeri istihbarat ve savunma konularında başarılı işler yapmaya çalışırken birileri senin elini kolunu kesecek. Bu da önemli bir ayrıntı değil midir? Devletin üzerindeki sorumluluk; bu ölümlerin biçiminden öte altında yatan nedenini açıklamaktır. Yeni bir soruşturma şarttır.
ASELSAN MÜHENDİSLERİNİN ÖLÜMLERİ
Tarih: 7 Ağustos 2006
Yer: Pursaklar-Ayancık Yolu (Ankara)
Makine mühendisi Hüseyin Başbilen
Ölüm şekli: Bileklerinin ve boynunun kesilmesi suretiyle intihar(!)
Tarih: 16 Ocak 2007
Yer: Gölbaşı (Ankara)
Elektrik mühendisi Alim Ünsem Ünal
Ölüm şekli: Aracının içinde başından tabancayla vurulmak yoluyla intihar(!)
Tarih: 26 Ocak 2007
Yer: Batıkent (Ankara)
Elektrik mühendisi Evrim Yançeken
Ölüm şekli: Batkent’te Alhisar sitesinde, 7. kattaki evinden atlayarak intihar(!)
Hiç birinin ölümünün görgü tanığı yok.
“7 Ağustos'taki ilk intiharda şüpheler vardı. Mühendis Hüseyin Başbilen'in vücudundaki kesikler için "kendi yaptı" dendi.
Gölbaşı'ndaki 2. intihar da Mühendis Ali Ünsem Ünal,aracının içinde başından vurulmuş bulundu. "İntihar etti" dendi.
Batıkent'teki 3. intiharda ise Evrim Yançeken intihar notunu yazıp 7. kattan kendini attı.
Dikkat ederseniz 3 ölüm de farklı biçimde gerçekleşiyor. 3 farklı intihar metodunu uyguluyor mühendisler. İntiharlar son 6 aya sıkışmış.”
Aselsan bir Türk kurumudur ve burada çalışanların tamamı da Türkiye için, Türk Devleti ve Türk Milleti için çalışır. Aselsan gibi hassas bir kurumda çalışanların bu kadar kısa süre içinde, şaibeli bir şekilde peş peşe ölmeleri, Türk halkının vicdanını rahatsız etmiştir. Yetkililer toplumu teskin edici hiçbir açıklama yapmayınca da, konu üzerinde spekülasyonlar artmaya başlıyor. Ve artık toplum tepki vermeye başlıyor. Nitekim, mühendis Hüseyin Başbilen’in ailesi bu intiharı normal görmeyerek bağımsız Türk yargısını göreve çağırmış, dava açmıştır.
“Sincan 2. Ağır Ceza Mahkemesi, çocuklarının cinayete kurban gittiğini savunan Başbilen ailesinin başvurusunu kabul etti. Başsavcılığın 'normal intihar' tespitiyle daha önce aldığı takipsizlik kararını bozan mahkeme, olayla ilgili soruşturmanın genişletilmesine karar verdi.”
Bu sır intiharlar konusunda, mühendis Alim Ünal’ın babası Şemsettin Ünal’ın vicdanı da rahat değil.
"Oğlumun başına bir iş geldi. 'İntihar' diye kapatılan dosya yeniden açılsın" diyor acılı baba. “Ünal, oğlunun Aselsan'da ağırlıklı olarak F-16'lar üzerine çalıştığını söylüyor. Ünal, oğlunun sadece Türkiye'de değil, başta Amerika olmak üzere çeşitli Avrupa ülkeleri ile Kanada ve İsrail'de bulunan savunma sanayii şirketlerinden önemli iş teklifleri aldığını belirtiyor. Ünal, "Oğlum, örneğin İsrail'den çok önemli iş teklifleri aldığını söylüyordu. Ancak bunları geri çevirdi. Siz düşünebiliyor musunuz? Binlerce dolarlık iş teklifini o bölgenin güvensiz olduğu gerekçesiyle geri çeviren biri intiharı seçer mi?" diye konuşuyor. Ünal, oğlunun çalıştığı projeler hakkında ise aileden kimseye bilgi vermediğine dikkat çekiyor.” Oğlunun hiçbir şekilde psikolojik sorunu, iş ve maddi sıkıntısı olmadığını anlatan Şemsettin Ünal, "Nikah hazırlıklarını sürdürüyordu, evlenecekti. Böyle bir değerin intihar etmesini kabul edemiyorum." diyor. .. Anne Semra Ünal da oğlunun intihardan birkaç gün önce nişanlısıyla birlikte nikah hazırlıkları yaptığını belirterek, "Benim oğlum intihar etmedi." diyor.”
26 Ocak’da şaibeli bir şekilde ölen ODTÜ mezunu Elektrik mühendisi Evrim Yançeken’in ailesi ise şok olmuş durumda. En büyük ideali Aselsan’da çalışmak olan Evrim’in intihar etmiş olacağına inanamıyorlar. Anne Melek Yançeken, oğlunun Aselsan’da çalışmaktan çok mutlu olduğunu söylüyor. Oğlumun hayali her zaman Aselsan’da çalışmaktı diyor.
Bu ölümler konusunda deneyimli gazeteci Fatih Çekirge ise, sık sık “paranoyak olmadığını” tekrarlayarak (malum, artık ülkenin ve milletin kaderine sahip çıkma konusunda söz söyleyen herkes “paranoyaklıkla” suçlanarak pasifize edilmeye, susturulmaya çalışılıyor) şunları söylüyor:“
Ve son olarak iki yıldır ASELSAN’nda görev yapan 26 yaşındaki Evrim Yançeken sabah saat 06.00 sıralarında Ankara’daki evinin 6’ncı katından “atladı”.
Şimdi soralım… ASELSAN Türkiye’nin en gizli askeri/teknolojik çalışmalarının yapıldığı yerdir. Bu üç mühendis orada çok önemli görevlerde bulundular. Hele birisi var ki, Türkiye’nin en hassas konusu olan “Milli savaş yazılım” projesinde çalıştı… GÖRGÜ TANIĞI YOK. Paranoyak değilim ama…Paranoyak değilim ama…ODTÜ mezunu çocukların bu “görgü tanığı olmayan” intiharları konusunda kuşku bulutları görüyorum.”
SONUÇ OLARAK
Ankara’yı bilenler hemen fark etmişlerdir. Gencecik mühendislerimizin ölümlerin gerçekleştiği yerler Ankara’nın Kuzeyi, Güneyi ve Batısı. Mekanlar bir üçgen oluşturuyor. Tıpkı Rahmetli Binbaşı Ahmet Cem Ersever olayında olduğu gibi. Malum, Binbaşı Ersever ve yakın çevresindeki iki kişi de Ankara’da üç ayrı yerde öldürülmüşlerdi. Adeta bir mesaj veriliyor gibi! Bu infazlardan anladığımız şudur: Karşı güç, böyle organize bir şekilde hareket ederek, ne kadar güçlü olduğunu, öldürme konusunda bile programlı çalıştığını ve yapamayacağı herhangi bir şey olmadığını vurguluyor. Öldürülenlerin yolunda ilerleyenlere de en etkili mesajı vermiş oluyor. Bu yiğit Türk evlatlarının tamamının da Türk Milletinin ve Türk Devletinin bekası uğruna can verdiklerini biliyoruz. Hepsini rahmetle ve şükranla anıyoruz. Bu yiğit insanların hepsi de, verdikleri emeğin, çektikleri çilenin reklamını yapmayacak kadar onurlu, abide şahsiyetlerdir. Bu vatan onların döktükleri kanlarla hayat bulmaktadır.
Bu yiğit Türk çocukları yiğitçe tavırlarıyla “Ser vermek var, sır vermek yok” ilkesiyle hareket ederken, birileri bir ömür boyu yapmadıkları, yapamadıkları işleri yapmış gibi akşam-sabah kendi reklamlarını yapmakla meşguller. Milletlerin tarihi yazılırken, herkes layık olduğu yeri bulacak, şehitlerimiz rahmet ve şükranla anılırken, kimileri de nefretle kınanacaktır.
Bu konu ile ilgili olarak, toplumun her kesiminden, konuştuğum pek çok kişinin düşüncesi, Aselsan mühendislerinin intihar etmedikleri, katledildikleri yönündedir. Yani, Türk kamuoyunun genel görüşü, bu genç kardeşlerimizin birer suikasta kurban gittikleri yönündedir. Benim kişisel düşüncem de bun yöndedir. Bekleyip göreceğiz. Sorumlu yetkililer ne zaman toplumu aydınlatacaklar. “Söz konusu vatan olunca gerisi teferruattır” düşüncesini kendine ilke edinen insanların öldürülmesi bu milleti zayıflatmaz, bilakis güçlendirir. Ancak bizim asıl korkumuz, üç-beş gün sonra, Aselsan’ın da liberal ekonomi düşüncesiyle (Oyakbank’ta olduğu gibi) yabancılara satışının gündeme gelmesidir. Sizce olmaz mı?
http://www.ankaraenstitusu.org/tr/yazi.aspx?ID=171&kat=52
2006’nın sonları, 2007’nin başları. 6 aylık bir süreç içerisinde ASELSAN’da çalışan başarılı üç mühendis ölüyor. Ölüm nedenleri intihar diye rapor ediliyor. Konuyu işlemiş olan bazı yazar ve gazeteciler intihar olup olmadığı konusunda şüpheler ileri sürüyorlar.
Ölen mühendislerin üçü de ODTÜ mezunu, okullarını son derece başarılı biçimde bitirmiş, ASELSAN’da son derece önemli projelerde çalışan genç mühendisler. Önemli projelerde önemli başarılara imza atmış üç mühendis. Ankara’da, ikisi şehir dışında, arabalarında, birisi de şehir içinde ölü bulunuyor. Birisi kafasına sıkılan tek kurşunla, diğeri bileği ve boğazı kesilmiş olarak, üçüncüsü de evinin penceresinden atlayarak ölüyor. Ölüm raporları intihar. Neresi intihara benziyorsa?
ASELSAN, Türkiye’nin Askeri Projelerini yapan bir kurumdur. Bu projeler istihbarat kaynaklı, savunma kaynaklı olabilir. Yani gizliliği olan projelerdir.
Ölen her üç mühendisin de, ABD için hayati önem taşıyan bazı programların şifrelerini kırdıkları söylentileri yaygın.
Bu konuyu, gazeteci Güneri Civaoğlu son birkaç gündür Milliyet’teki köşesinde ve katıldığı televizyon programlarında işledi. Ancak daha yoğun bir kamuoyunun oluşması, konunun üzerine gidilmesini gündeme geterebilir.
Geçtiğimiz hafta, terörle mücadele kapsamında, Başbakan’ın ABD Başkanı Bush ile görüşmesinden çıkan ‘istihbarat ortaklığı’ kavramı üzerine, Türkiye’nin istihbaratı yok mu ya da yeterli değil mi tartışmaları başladı. Dolayısıyla ölen üç ASEALSAN mühendisi de yeniden gündeme gelmiş oldu.
Şimdi düşünmek lazım;
ABD’nin haber alma sistemlerinde önemli şifreleri kırdığı söylenen ve peşpeşe ölü bulunan olağanüstü başarılı üç ASELSAN mühendisinin intihar etmiş olabileceği ne kadar inandırıcıdır?
Intihar süsü verilmiş olması, cinayet yönünde bulgu olmaması konunun kapanması anlamına gelir mi?
Türk kamuoyunda henüz fazla yayılmamış bir konudur bu intiharlar meselesi. Yaygınlık derecesi çok önem arzetmese de konunun üzerine gidilmesi ve gerçeklerin aydınlatılması Devletin kendi varlığı için de önemlidir. Sen askeri istihbarat ve savunma konularında başarılı işler yapmaya çalışırken birileri senin elini kolunu kesecek. Bu da önemli bir ayrıntı değil midir? Devletin üzerindeki sorumluluk; bu ölümlerin biçiminden öte altında yatan nedenini açıklamaktır. Yeni bir soruşturma şarttır.
ASELSAN MÜHENDİSLERİNİN ÖLÜMLERİ
Tarih: 7 Ağustos 2006
Yer: Pursaklar-Ayancık Yolu (Ankara)
Makine mühendisi Hüseyin Başbilen
Ölüm şekli: Bileklerinin ve boynunun kesilmesi suretiyle intihar(!)
Tarih: 16 Ocak 2007
Yer: Gölbaşı (Ankara)
Elektrik mühendisi Alim Ünsem Ünal
Ölüm şekli: Aracının içinde başından tabancayla vurulmak yoluyla intihar(!)
Tarih: 26 Ocak 2007
Yer: Batıkent (Ankara)
Elektrik mühendisi Evrim Yançeken
Ölüm şekli: Batkent’te Alhisar sitesinde, 7. kattaki evinden atlayarak intihar(!)
Hiç birinin ölümünün görgü tanığı yok.
“7 Ağustos'taki ilk intiharda şüpheler vardı. Mühendis Hüseyin Başbilen'in vücudundaki kesikler için "kendi yaptı" dendi.
Gölbaşı'ndaki 2. intihar da Mühendis Ali Ünsem Ünal,aracının içinde başından vurulmuş bulundu. "İntihar etti" dendi.
Batıkent'teki 3. intiharda ise Evrim Yançeken intihar notunu yazıp 7. kattan kendini attı.
Dikkat ederseniz 3 ölüm de farklı biçimde gerçekleşiyor. 3 farklı intihar metodunu uyguluyor mühendisler. İntiharlar son 6 aya sıkışmış.”
Aselsan bir Türk kurumudur ve burada çalışanların tamamı da Türkiye için, Türk Devleti ve Türk Milleti için çalışır. Aselsan gibi hassas bir kurumda çalışanların bu kadar kısa süre içinde, şaibeli bir şekilde peş peşe ölmeleri, Türk halkının vicdanını rahatsız etmiştir. Yetkililer toplumu teskin edici hiçbir açıklama yapmayınca da, konu üzerinde spekülasyonlar artmaya başlıyor. Ve artık toplum tepki vermeye başlıyor. Nitekim, mühendis Hüseyin Başbilen’in ailesi bu intiharı normal görmeyerek bağımsız Türk yargısını göreve çağırmış, dava açmıştır.
“Sincan 2. Ağır Ceza Mahkemesi, çocuklarının cinayete kurban gittiğini savunan Başbilen ailesinin başvurusunu kabul etti. Başsavcılığın 'normal intihar' tespitiyle daha önce aldığı takipsizlik kararını bozan mahkeme, olayla ilgili soruşturmanın genişletilmesine karar verdi.”
Bu sır intiharlar konusunda, mühendis Alim Ünal’ın babası Şemsettin Ünal’ın vicdanı da rahat değil.
"Oğlumun başına bir iş geldi. 'İntihar' diye kapatılan dosya yeniden açılsın" diyor acılı baba. “Ünal, oğlunun Aselsan'da ağırlıklı olarak F-16'lar üzerine çalıştığını söylüyor. Ünal, oğlunun sadece Türkiye'de değil, başta Amerika olmak üzere çeşitli Avrupa ülkeleri ile Kanada ve İsrail'de bulunan savunma sanayii şirketlerinden önemli iş teklifleri aldığını belirtiyor. Ünal, "Oğlum, örneğin İsrail'den çok önemli iş teklifleri aldığını söylüyordu. Ancak bunları geri çevirdi. Siz düşünebiliyor musunuz? Binlerce dolarlık iş teklifini o bölgenin güvensiz olduğu gerekçesiyle geri çeviren biri intiharı seçer mi?" diye konuşuyor. Ünal, oğlunun çalıştığı projeler hakkında ise aileden kimseye bilgi vermediğine dikkat çekiyor.” Oğlunun hiçbir şekilde psikolojik sorunu, iş ve maddi sıkıntısı olmadığını anlatan Şemsettin Ünal, "Nikah hazırlıklarını sürdürüyordu, evlenecekti. Böyle bir değerin intihar etmesini kabul edemiyorum." diyor. .. Anne Semra Ünal da oğlunun intihardan birkaç gün önce nişanlısıyla birlikte nikah hazırlıkları yaptığını belirterek, "Benim oğlum intihar etmedi." diyor.”
26 Ocak’da şaibeli bir şekilde ölen ODTÜ mezunu Elektrik mühendisi Evrim Yançeken’in ailesi ise şok olmuş durumda. En büyük ideali Aselsan’da çalışmak olan Evrim’in intihar etmiş olacağına inanamıyorlar. Anne Melek Yançeken, oğlunun Aselsan’da çalışmaktan çok mutlu olduğunu söylüyor. Oğlumun hayali her zaman Aselsan’da çalışmaktı diyor.
Bu ölümler konusunda deneyimli gazeteci Fatih Çekirge ise, sık sık “paranoyak olmadığını” tekrarlayarak (malum, artık ülkenin ve milletin kaderine sahip çıkma konusunda söz söyleyen herkes “paranoyaklıkla” suçlanarak pasifize edilmeye, susturulmaya çalışılıyor) şunları söylüyor:“
Ve son olarak iki yıldır ASELSAN’nda görev yapan 26 yaşındaki Evrim Yançeken sabah saat 06.00 sıralarında Ankara’daki evinin 6’ncı katından “atladı”.
Şimdi soralım… ASELSAN Türkiye’nin en gizli askeri/teknolojik çalışmalarının yapıldığı yerdir. Bu üç mühendis orada çok önemli görevlerde bulundular. Hele birisi var ki, Türkiye’nin en hassas konusu olan “Milli savaş yazılım” projesinde çalıştı… GÖRGÜ TANIĞI YOK. Paranoyak değilim ama…Paranoyak değilim ama…ODTÜ mezunu çocukların bu “görgü tanığı olmayan” intiharları konusunda kuşku bulutları görüyorum.”
SONUÇ OLARAK
Ankara’yı bilenler hemen fark etmişlerdir. Gencecik mühendislerimizin ölümlerin gerçekleştiği yerler Ankara’nın Kuzeyi, Güneyi ve Batısı. Mekanlar bir üçgen oluşturuyor. Tıpkı Rahmetli Binbaşı Ahmet Cem Ersever olayında olduğu gibi. Malum, Binbaşı Ersever ve yakın çevresindeki iki kişi de Ankara’da üç ayrı yerde öldürülmüşlerdi. Adeta bir mesaj veriliyor gibi! Bu infazlardan anladığımız şudur: Karşı güç, böyle organize bir şekilde hareket ederek, ne kadar güçlü olduğunu, öldürme konusunda bile programlı çalıştığını ve yapamayacağı herhangi bir şey olmadığını vurguluyor. Öldürülenlerin yolunda ilerleyenlere de en etkili mesajı vermiş oluyor. Bu yiğit Türk evlatlarının tamamının da Türk Milletinin ve Türk Devletinin bekası uğruna can verdiklerini biliyoruz. Hepsini rahmetle ve şükranla anıyoruz. Bu yiğit insanların hepsi de, verdikleri emeğin, çektikleri çilenin reklamını yapmayacak kadar onurlu, abide şahsiyetlerdir. Bu vatan onların döktükleri kanlarla hayat bulmaktadır.
Bu yiğit Türk çocukları yiğitçe tavırlarıyla “Ser vermek var, sır vermek yok” ilkesiyle hareket ederken, birileri bir ömür boyu yapmadıkları, yapamadıkları işleri yapmış gibi akşam-sabah kendi reklamlarını yapmakla meşguller. Milletlerin tarihi yazılırken, herkes layık olduğu yeri bulacak, şehitlerimiz rahmet ve şükranla anılırken, kimileri de nefretle kınanacaktır.
Bu konu ile ilgili olarak, toplumun her kesiminden, konuştuğum pek çok kişinin düşüncesi, Aselsan mühendislerinin intihar etmedikleri, katledildikleri yönündedir. Yani, Türk kamuoyunun genel görüşü, bu genç kardeşlerimizin birer suikasta kurban gittikleri yönündedir. Benim kişisel düşüncem de bun yöndedir. Bekleyip göreceğiz. Sorumlu yetkililer ne zaman toplumu aydınlatacaklar. “Söz konusu vatan olunca gerisi teferruattır” düşüncesini kendine ilke edinen insanların öldürülmesi bu milleti zayıflatmaz, bilakis güçlendirir. Ancak bizim asıl korkumuz, üç-beş gün sonra, Aselsan’ın da liberal ekonomi düşüncesiyle (Oyakbank’ta olduğu gibi) yabancılara satışının gündeme gelmesidir. Sizce olmaz mı?
http://www.ankaraenstitusu.org/tr/yazi.aspx?ID=171&kat=52
Güney Sınırımız, Mayınlar Ve Ceylanpınar…
Op. Dr. Turhan ÇÖMEZ, Ankara Enstitüsü
Ceylanpınar Devlet Üretme Çiftliği, 177.000 hektar arazi varlığına sahip. (Bu miktar pek çok ülkenin toprak varlığından daha fazla.)
Arazi GAP Bölgesi’nde olmasına rağmen, sulama projesi kapsamı dışında tutulmuş. (Bunun nedeni muhtemelen, değerlenmemesi ve bir gün birilerine daha kolay verilebilmesi içindir.) Halen 11.000 hektarlık alanı sulanabiliyor.
Çiftlik, Türkiye-Suriye sınırının 60 km’lik kısmını bünyesinde bulunduruyor. Sınır boyunca, uzanan ve 100-150 metre genişliğinde toplam 710 hektarlık alan ise mayınlı.
Çiftlik bünyesinde, 25 ayrı bölgede küçük gruplar halinde göçerler yaşıyor.
Çiftlik arazisine kaçak olarak sokulan onbinlerce koyun, bu göçerler tarafından otlatılmakta. (Göçerlerin sayısı 5 bin civarında.)
Çiftlik arazisinde bugüne kadar petrol arama çalışması yapılmadı. Bu konuda hiçbir rapor yok. Ama sınırın hemen öte yanında sadece birkaç kilometre uzaklıkta, zengin petrol kuyuları var ve petrol çıkartılıyor. Konunun uzmanlarının söylediğine göre, Çiftlik arazisinde zengin petrol yatakları var.
Arazinin verimlilik hesapları yapıldığında ilginç bir tablo ortaya çıkıyor. Kıtlık zamanında, Türkiye’nin güvenlik birimlerinin temel gıda ihtiyaçlarını karşılayacak kapasiteye ve stratejik değere sahip.
Sulama imkanının bulunması ve genişliği nedeni ile, Tekno-Tarım ya da tarımsal teknopark için çok uygun olması da başka bir ayrıcalığı.
Bu araziye bugüne kadar pek çok talip çıktı.
Başta İsrail firmaları olmak üzere, merkezi ABD’de bulunan birçok şirket (tarımsal faaliyet yapmak niyeti ile) buraya talip olduklarını bildirdi.
Bu arada, (yabancı firmalarla irtibatlı!) bazı yerli firmalar da buraya talip oldular.
Tarım ve Köyişleri Bakanlığı talimatı ile, satış işlemini başlayınca, TİGEM Genel Müdürlüğü’nden başta Genel Müdür olmak üzere bazı bürokratlar, sürece pasif bir direnç oluşturdular. Ve satış gerçekleşmedi.
Bu direncin ardından, Genel Müdürün görevden alınma kararnamesi, Bakanlık ve Başbakanlık makamınca imzalanarak Cumhurbaşkanlığı’na gönderildi. Fakat Cumhurbaşkanlığı makamı, bunu onaylamayarak iade etti.
Böylece bu kadar stratejik önemi ve değeri olan arazi, şimdilik korunmuş oldu.
Peki Ceylanpınar’ın asıl önemi ne?
Çok geniş bir arazi,
Tarımsal teknopark yapımı için çok uygun,
Sulama imkanı var,
Kıtlık zamanlarında, güvenlik birimlerinin ihtiyaçlarını karşılama kapasitesine sahip ve
Muhtemelen çok değerli petrol yataklarının üzerinde.
Bunların hepsi doğru.
Ama asıl değeri çok başka.
CEYLANPINAR, SÖZDE KÜRDİSTAN’I SURİYE ÜZERİNDEN AKDENİZ’E BAĞLAYACAK COĞRAFYA İLE SINIR KOMŞUSU…
Bugün Irak’ın Kuzeyinde bizim dışımızda herkesin Kürdistan olarak tanımladığı sözde bir yapı kuruldu.
Emperyalist güçlerin, sözde Kürdistan’a katmaya çalıştığı Türkmeneli’nin en kuzeyinde ise Telafer var.
Bildiğiniz gibi, Telafer’e ABD’nin Irak’ı işgal ettiği günden beri saldırılar düzenleniyor. Burası Türkiye’ye 80 kilometre uzaklıkta ve 300 bin Irak Türkü (Türkmen kelimesini özellikle kullanmıyorum) yaşıyor. En son geçtiğimiz ay, şiddetli saldırılar düzenlendi ve pek çok Irak Türkü buradan göçe zorlandı. (Türkiye’nin Habur sınır kapısına ilave olarak açmak isteği Ovaköy sınır kapısı da Telafer üzerinden geçişi sağlayacağı ve Irak Türklerine kontrol imkanı vereceği için kabul edilmedi.)
Yine hafızanızı tazelemek istiyorum. Geçtiğimiz yıllarda Suriye’nin Türkiye sınırındaki Kamışlı bölgesinde Suriyeli Kürtler isyan etmişti ve çıkan çatışmalarda çok sayıda kişi hayatını kaybetmişti. Bu isyanın sebebi o günlerde anlaşılamamıştı.
Şimdi, birlikte parçaları ekleyelim;
Büyük Orta Doğu Projesi’nin temel öğesi sözde Kürdistan’dır.
Sözde Kürdistan, kuzeyden, Suriye üzerinden Akdeniz’e ulaştırılmak istenmektedir.
Telafer’e yıllardır yapılan saldırının nedeni ise, Suriye Kürtleri ile Irak Kürtleri arasındaki tek tampon ve Türk bölgesi olmasıdır.
Buraları halledildikten sonra, sözde Kürdistan kolaylıkla Akdeniz’e bağlanacak ve İsrail’e coğrafi olarak kavuşmuş olacaktır.
İşte Ceylanpınar, bu stratejik hesapların Türkiye sınırındaki komşusudur.
Eminim yukarıda yazdıklarım, artık daha anlamlı hale gelmiştir.
Bir diğer ayrıntı ise, mayınlar…
Güney sınırımız bildiğiniz gibi mayınlı. (Mayınların neden, ya da daha doğru tanımı ile, kimin talebi ile, hangi hesaplarla döşendiği başka bir yazı konusu.)
Bu mayınların temizlenmesi gündeme geldiğinde yaşanan olaylar, yine ilgi çekici.
Geçtiğimiz yıllarda, yaklaşık 500.000 dönümlük arazinin (birinci sınıf tarım arazisi) mayınlardan temizlenmesi için bir çalışma yapıldı. İhale süreci başladı ve 3 (yabancı şirketlerle bağlantılı!) yerli firma ihaleye girdi.
Ne karşılığında?
Arazinin 49 yıl kullanılması karşılığında. (Bu sürede nasıl olsa atı alan Üsküdar’ı geçer diye düşünmüş olmalılar.)
Oysa tanesi 1.5 milyon Euro olan mayın temizleme araçlarından 30 tane temin edilse, TSK bunu kolaylıkla yapabilir. (Üstelik bu konuda yıllardır çok önemli deneyim ve kabiliyet kazandı.)
Neyse ki,mayın temizlemenin ihalesi de sonuçlanamadı.
Şundan kesinlikle eminim ki, gizli bir el devreye girecek, her iki süreci önümüzdeki dönemde yeniden işletecek…
23. Dönemde TBMM’nde görev yapacak arkadaşlarımı şimdiden ikaz ediyorum:
Hem Ceylanpınar’ın satışı, hem de Güney sınırımızdaki mayınlı arazilerin temizlenmesi tekrar gündeme geldiğinde, bu satırları lütfen hatırlayın…
Milli bir duruş sergileyin.Bu sürece lütfen ‘HAYIR’ deyin.
http://www.ankaraenstitusu.org/tr/yazi.aspx?ID=6&kat=39
KİTAP - BÜYÜK TÜRKİYE İÇİN GELECEK ARAYIŞI
Op. Dr. Turhan ÇÖMEZ2007 / Ankara Enstitüsü
Kİtabın tamamı http://www.ankaraenstitusu.org/tr/kitap.aspx?ID=1
Ceylanpınar Devlet Üretme Çiftliği, 177.000 hektar arazi varlığına sahip. (Bu miktar pek çok ülkenin toprak varlığından daha fazla.)
Arazi GAP Bölgesi’nde olmasına rağmen, sulama projesi kapsamı dışında tutulmuş. (Bunun nedeni muhtemelen, değerlenmemesi ve bir gün birilerine daha kolay verilebilmesi içindir.) Halen 11.000 hektarlık alanı sulanabiliyor.
Çiftlik, Türkiye-Suriye sınırının 60 km’lik kısmını bünyesinde bulunduruyor. Sınır boyunca, uzanan ve 100-150 metre genişliğinde toplam 710 hektarlık alan ise mayınlı.
Çiftlik bünyesinde, 25 ayrı bölgede küçük gruplar halinde göçerler yaşıyor.
Çiftlik arazisine kaçak olarak sokulan onbinlerce koyun, bu göçerler tarafından otlatılmakta. (Göçerlerin sayısı 5 bin civarında.)
Çiftlik arazisinde bugüne kadar petrol arama çalışması yapılmadı. Bu konuda hiçbir rapor yok. Ama sınırın hemen öte yanında sadece birkaç kilometre uzaklıkta, zengin petrol kuyuları var ve petrol çıkartılıyor. Konunun uzmanlarının söylediğine göre, Çiftlik arazisinde zengin petrol yatakları var.
Arazinin verimlilik hesapları yapıldığında ilginç bir tablo ortaya çıkıyor. Kıtlık zamanında, Türkiye’nin güvenlik birimlerinin temel gıda ihtiyaçlarını karşılayacak kapasiteye ve stratejik değere sahip.
Sulama imkanının bulunması ve genişliği nedeni ile, Tekno-Tarım ya da tarımsal teknopark için çok uygun olması da başka bir ayrıcalığı.
Bu araziye bugüne kadar pek çok talip çıktı.
Başta İsrail firmaları olmak üzere, merkezi ABD’de bulunan birçok şirket (tarımsal faaliyet yapmak niyeti ile) buraya talip olduklarını bildirdi.
Bu arada, (yabancı firmalarla irtibatlı!) bazı yerli firmalar da buraya talip oldular.
Tarım ve Köyişleri Bakanlığı talimatı ile, satış işlemini başlayınca, TİGEM Genel Müdürlüğü’nden başta Genel Müdür olmak üzere bazı bürokratlar, sürece pasif bir direnç oluşturdular. Ve satış gerçekleşmedi.
Bu direncin ardından, Genel Müdürün görevden alınma kararnamesi, Bakanlık ve Başbakanlık makamınca imzalanarak Cumhurbaşkanlığı’na gönderildi. Fakat Cumhurbaşkanlığı makamı, bunu onaylamayarak iade etti.
Böylece bu kadar stratejik önemi ve değeri olan arazi, şimdilik korunmuş oldu.
Peki Ceylanpınar’ın asıl önemi ne?
Çok geniş bir arazi,
Tarımsal teknopark yapımı için çok uygun,
Sulama imkanı var,
Kıtlık zamanlarında, güvenlik birimlerinin ihtiyaçlarını karşılama kapasitesine sahip ve
Muhtemelen çok değerli petrol yataklarının üzerinde.
Bunların hepsi doğru.
Ama asıl değeri çok başka.
CEYLANPINAR, SÖZDE KÜRDİSTAN’I SURİYE ÜZERİNDEN AKDENİZ’E BAĞLAYACAK COĞRAFYA İLE SINIR KOMŞUSU…
Bugün Irak’ın Kuzeyinde bizim dışımızda herkesin Kürdistan olarak tanımladığı sözde bir yapı kuruldu.
Emperyalist güçlerin, sözde Kürdistan’a katmaya çalıştığı Türkmeneli’nin en kuzeyinde ise Telafer var.
Bildiğiniz gibi, Telafer’e ABD’nin Irak’ı işgal ettiği günden beri saldırılar düzenleniyor. Burası Türkiye’ye 80 kilometre uzaklıkta ve 300 bin Irak Türkü (Türkmen kelimesini özellikle kullanmıyorum) yaşıyor. En son geçtiğimiz ay, şiddetli saldırılar düzenlendi ve pek çok Irak Türkü buradan göçe zorlandı. (Türkiye’nin Habur sınır kapısına ilave olarak açmak isteği Ovaköy sınır kapısı da Telafer üzerinden geçişi sağlayacağı ve Irak Türklerine kontrol imkanı vereceği için kabul edilmedi.)
Yine hafızanızı tazelemek istiyorum. Geçtiğimiz yıllarda Suriye’nin Türkiye sınırındaki Kamışlı bölgesinde Suriyeli Kürtler isyan etmişti ve çıkan çatışmalarda çok sayıda kişi hayatını kaybetmişti. Bu isyanın sebebi o günlerde anlaşılamamıştı.
Şimdi, birlikte parçaları ekleyelim;
Büyük Orta Doğu Projesi’nin temel öğesi sözde Kürdistan’dır.
Sözde Kürdistan, kuzeyden, Suriye üzerinden Akdeniz’e ulaştırılmak istenmektedir.
Telafer’e yıllardır yapılan saldırının nedeni ise, Suriye Kürtleri ile Irak Kürtleri arasındaki tek tampon ve Türk bölgesi olmasıdır.
Buraları halledildikten sonra, sözde Kürdistan kolaylıkla Akdeniz’e bağlanacak ve İsrail’e coğrafi olarak kavuşmuş olacaktır.
İşte Ceylanpınar, bu stratejik hesapların Türkiye sınırındaki komşusudur.
Eminim yukarıda yazdıklarım, artık daha anlamlı hale gelmiştir.
Bir diğer ayrıntı ise, mayınlar…
Güney sınırımız bildiğiniz gibi mayınlı. (Mayınların neden, ya da daha doğru tanımı ile, kimin talebi ile, hangi hesaplarla döşendiği başka bir yazı konusu.)
Bu mayınların temizlenmesi gündeme geldiğinde yaşanan olaylar, yine ilgi çekici.
Geçtiğimiz yıllarda, yaklaşık 500.000 dönümlük arazinin (birinci sınıf tarım arazisi) mayınlardan temizlenmesi için bir çalışma yapıldı. İhale süreci başladı ve 3 (yabancı şirketlerle bağlantılı!) yerli firma ihaleye girdi.
Ne karşılığında?
Arazinin 49 yıl kullanılması karşılığında. (Bu sürede nasıl olsa atı alan Üsküdar’ı geçer diye düşünmüş olmalılar.)
Oysa tanesi 1.5 milyon Euro olan mayın temizleme araçlarından 30 tane temin edilse, TSK bunu kolaylıkla yapabilir. (Üstelik bu konuda yıllardır çok önemli deneyim ve kabiliyet kazandı.)
Neyse ki,mayın temizlemenin ihalesi de sonuçlanamadı.
Şundan kesinlikle eminim ki, gizli bir el devreye girecek, her iki süreci önümüzdeki dönemde yeniden işletecek…
23. Dönemde TBMM’nde görev yapacak arkadaşlarımı şimdiden ikaz ediyorum:
Hem Ceylanpınar’ın satışı, hem de Güney sınırımızdaki mayınlı arazilerin temizlenmesi tekrar gündeme geldiğinde, bu satırları lütfen hatırlayın…
Milli bir duruş sergileyin.Bu sürece lütfen ‘HAYIR’ deyin.
http://www.ankaraenstitusu.org/tr/yazi.aspx?ID=6&kat=39
KİTAP - BÜYÜK TÜRKİYE İÇİN GELECEK ARAYIŞI
Op. Dr. Turhan ÇÖMEZ2007 / Ankara Enstitüsü
Kİtabın tamamı http://www.ankaraenstitusu.org/tr/kitap.aspx?ID=1
Armenian crime amnesia?
The Washington Times, by Bruce Fein
Armenian crimes against humanity and war crimes against the Ottoman Turkish and Kurdish populations of eastern and southern Anatolia during World War I and its aftermath have been forgotten amidst congressional preoccupation with placating the vocal and richly financed Armenian lobby.
Last Wednesday, the Armenians hectored members of the House International Relations Committee by a 27-21 vote into passing a counterfactual resolution convicting the Ottoman Empire and its successor state, the Republic of Turkey, of genocide. A historically supportable resolution would have condemned massacres against Armenians with the same vigor, as it should have condemned massacres by Armenians against the innocent Muslim populations of the crumbling Ottoman Empire.
Capt. Emory Niles and Arthur Sutherland, on an official 1919 U.S. mission to eastern Anatolia, reported: "In the entire region from Bitlis through Van to Bayezit, we were informed that the damage and destruction had been done by the Armenians, who, after the Russians retired, remained in occupation of the country and who, when the Turkish army advanced, destroyed everything belonging to the Musulmans. Moreover, the Armenians are accused of having committed murder, rape, arson and horrible atrocities of every description upon the Musulman population. At first, we were most incredulous of these stories, but we finally came to believe them, since the testimony was absolutely unanimous and was corroborated by material evidence. For instance, the only quarters left at all intact in the cities of Bitlis and Van are Armenian quarters ... while the Musulman quarters were completely destroyed."
Niles and Sutherland were fortified by American and German missionaries on the spot in Van. American Clarence Ussher reported that Armenians put the Turkish men "to death," and, for days, "They burned and murdered." A German missionary recalled that, "The memory of these entirely helpless Turkish women, defeated and at the mercy of the [Armenians] belongs to the saddest recollections from that time."
A March 23, 1920, letter of Col. Charles Furlong, an Army intelligence officer and U.S. Delegate to the Paris Peace Conference, to President Woodrow Wilson elaborated: "We hear much, both truth and gross exaggeration of Turkish massacres of Armenians, but little or nothing of the Armenian massacres of Turks. ... The recent so-called Marash massacres [of Armenians] have not been substantiated. In fact, in the minds of many who are familiar with the situation, there is a grave question whether it was not the Turk who suffered at the hands of the Armenian and French armed contingents which were known to be occupying that city and vicinity. ... Our opportunity to gain the esteem and respect of the Muslim world ... will depend much on whether America hears Turkey's untrammeled voice and evidence which she has never succeeded in placing before the Court of Nations."
The United States neglected Col. Furlong's admonition in 1920, and again last Wednesday. Nothing seems to have changed from those days, when Christian lives were more precious than the lives of the "infidels."
Justin McCarthy of the University of Louisville concluded that a staggering 2.5 million Anatolian Muslims died in World War I and the Turkish War of Independence. More than 1 million died in the Six Provinces in Eastern Anatolia, as Armenians with the help of Russia's invading armies sought to reclaim their historical homeland.
In contrast, best contemporaneous estimates place the number of Armenians who died in the war and its aftermath at between 150,000 and 600,000. The Armenian death count climbed to 1.5 million over the years on the back of political clout and propaganda.
The committee voiced horror over the Armenian suffering, but said nothing about the suffering Armenians inflicted on the Muslim population. Nor did the committee deplore the 60 years of Armenian terrorism in the Ottoman capital Istanbul, including assassination of the Armenian patriarch and an attempted assassination of the sultan as he was leaving prayer. Armenian terror was exported to the U.S. mainland and Europe by fanatics who murdered over 70 Turkish diplomats, three of them in Los Angeles and one honorary consul general in Boston.
Mourad Topalian, erstwhile head of the Armenian National Committee of America, a lead lobbying group behind the resolution and major campaign contributor to House Speaker Nancy Pelosi and other members, was sentenced to 36 months in prison for complicity in a conspiracy to bomb the Turkish mission at the United Nations. Yet Toplain has escaped a terrorist label by either Armenian-Americans or their echo chambers in Congress.
The home of the late Professor Stanford Shaw of the University of California-Los Angeles was firebombed in retaliation for his academic courage in disputing the Armenian genocide claim. Like Benito Mussolini, Armenians believe truth is an assertion at the head of a figurative bayonet.
In parts of Europe, disbelief in the Armenian genocide allegation is a crime on par with Holocaust denial. But the Holocaust was proven before the Nuremburg Tribunal with the trappings of due process. Armenians, in contrast, have forgone bringing their genocide allegation before the International Court of Justice because it is unsupported by historical facts.
In contrast to open Ottoman archives, significant Armenian archives remain closed to conceal evidence of Armenian terrorism and massacres.
If the resolution's proponents had done their homework and put aside religious bigotry, they would have reached the same conclusion as author and Professor Bernard Lewis of Princeton University: "[T]he point that was being made was that the massacre of the Armenians in the Ottoman Empire was the same as what happened to Jews in Nazi Germany and that is a downright falsehood. What happened to the Armenians was the result of a massive Armenian armed rebellion against the Turks, which began even before war broke out, and continued on a larger scale."
Brian Ardouny of the Armenian Assembly of America in a videotaped interview for a documentary on the Armenian Revolt clucked: "We don't need to prove the genocide historically, because it has already been accepted politically." Congress should reject that cynicism in defense of historical truth.
Source: Washington Times, October 16, 2007
Armenian crimes against humanity and war crimes against the Ottoman Turkish and Kurdish populations of eastern and southern Anatolia during World War I and its aftermath have been forgotten amidst congressional preoccupation with placating the vocal and richly financed Armenian lobby.
Last Wednesday, the Armenians hectored members of the House International Relations Committee by a 27-21 vote into passing a counterfactual resolution convicting the Ottoman Empire and its successor state, the Republic of Turkey, of genocide. A historically supportable resolution would have condemned massacres against Armenians with the same vigor, as it should have condemned massacres by Armenians against the innocent Muslim populations of the crumbling Ottoman Empire.
Capt. Emory Niles and Arthur Sutherland, on an official 1919 U.S. mission to eastern Anatolia, reported: "In the entire region from Bitlis through Van to Bayezit, we were informed that the damage and destruction had been done by the Armenians, who, after the Russians retired, remained in occupation of the country and who, when the Turkish army advanced, destroyed everything belonging to the Musulmans. Moreover, the Armenians are accused of having committed murder, rape, arson and horrible atrocities of every description upon the Musulman population. At first, we were most incredulous of these stories, but we finally came to believe them, since the testimony was absolutely unanimous and was corroborated by material evidence. For instance, the only quarters left at all intact in the cities of Bitlis and Van are Armenian quarters ... while the Musulman quarters were completely destroyed."
Niles and Sutherland were fortified by American and German missionaries on the spot in Van. American Clarence Ussher reported that Armenians put the Turkish men "to death," and, for days, "They burned and murdered." A German missionary recalled that, "The memory of these entirely helpless Turkish women, defeated and at the mercy of the [Armenians] belongs to the saddest recollections from that time."
A March 23, 1920, letter of Col. Charles Furlong, an Army intelligence officer and U.S. Delegate to the Paris Peace Conference, to President Woodrow Wilson elaborated: "We hear much, both truth and gross exaggeration of Turkish massacres of Armenians, but little or nothing of the Armenian massacres of Turks. ... The recent so-called Marash massacres [of Armenians] have not been substantiated. In fact, in the minds of many who are familiar with the situation, there is a grave question whether it was not the Turk who suffered at the hands of the Armenian and French armed contingents which were known to be occupying that city and vicinity. ... Our opportunity to gain the esteem and respect of the Muslim world ... will depend much on whether America hears Turkey's untrammeled voice and evidence which she has never succeeded in placing before the Court of Nations."
The United States neglected Col. Furlong's admonition in 1920, and again last Wednesday. Nothing seems to have changed from those days, when Christian lives were more precious than the lives of the "infidels."
Justin McCarthy of the University of Louisville concluded that a staggering 2.5 million Anatolian Muslims died in World War I and the Turkish War of Independence. More than 1 million died in the Six Provinces in Eastern Anatolia, as Armenians with the help of Russia's invading armies sought to reclaim their historical homeland.
In contrast, best contemporaneous estimates place the number of Armenians who died in the war and its aftermath at between 150,000 and 600,000. The Armenian death count climbed to 1.5 million over the years on the back of political clout and propaganda.
The committee voiced horror over the Armenian suffering, but said nothing about the suffering Armenians inflicted on the Muslim population. Nor did the committee deplore the 60 years of Armenian terrorism in the Ottoman capital Istanbul, including assassination of the Armenian patriarch and an attempted assassination of the sultan as he was leaving prayer. Armenian terror was exported to the U.S. mainland and Europe by fanatics who murdered over 70 Turkish diplomats, three of them in Los Angeles and one honorary consul general in Boston.
Mourad Topalian, erstwhile head of the Armenian National Committee of America, a lead lobbying group behind the resolution and major campaign contributor to House Speaker Nancy Pelosi and other members, was sentenced to 36 months in prison for complicity in a conspiracy to bomb the Turkish mission at the United Nations. Yet Toplain has escaped a terrorist label by either Armenian-Americans or their echo chambers in Congress.
The home of the late Professor Stanford Shaw of the University of California-Los Angeles was firebombed in retaliation for his academic courage in disputing the Armenian genocide claim. Like Benito Mussolini, Armenians believe truth is an assertion at the head of a figurative bayonet.
In parts of Europe, disbelief in the Armenian genocide allegation is a crime on par with Holocaust denial. But the Holocaust was proven before the Nuremburg Tribunal with the trappings of due process. Armenians, in contrast, have forgone bringing their genocide allegation before the International Court of Justice because it is unsupported by historical facts.
In contrast to open Ottoman archives, significant Armenian archives remain closed to conceal evidence of Armenian terrorism and massacres.
If the resolution's proponents had done their homework and put aside religious bigotry, they would have reached the same conclusion as author and Professor Bernard Lewis of Princeton University: "[T]he point that was being made was that the massacre of the Armenians in the Ottoman Empire was the same as what happened to Jews in Nazi Germany and that is a downright falsehood. What happened to the Armenians was the result of a massive Armenian armed rebellion against the Turks, which began even before war broke out, and continued on a larger scale."
Brian Ardouny of the Armenian Assembly of America in a videotaped interview for a documentary on the Armenian Revolt clucked: "We don't need to prove the genocide historically, because it has already been accepted politically." Congress should reject that cynicism in defense of historical truth.
Source: Washington Times, October 16, 2007
Armenian resolution is misguided
Passing judgment on Turkey without all of the facts would be a travesty of justiceBy Bruce FeinHouse Speaker Nancy Pelosi believed that the Armenian genocide resolution (HR106) that passed the House Foreign Affairs Committee on Oct. 10 would be a slam dunk for her national stature and leadership. Instead, it exposed the speaker as not well-informed and a champion of parochial interests.
One week after the committee vote, Pelosi backtracked to reporters: "Whether it will come up for a floor vote or not, what the action will be remains to be seen." The speaker should block the genocide resolution because the known historical events are inconclusive at present. The Turkish government's proposal for an international fact-finding commission should be endorsed.
Before comprehensive facts are gathered by experts and without a trial, HR106 would convict the Ottoman Empire and its successor state, the Republic of Turkey, of an Armenian genocide more than 92 years ago. And the idea that members of Congress - thoroughly unschooled in American history and the Constitution and responsive to special-interest lobbies - are qualified to pronounce on the Armenian genocide controversy encroaches on the domain of the fatuous.
The House speaker compares the Armenian genocide claim to Rwanda, Darfur, or the Holocaust. But listen to author and Professor Bernard Lewis of Princeton: "The point that was being made was that the massacre of the Armenians in the Ottoman Empire was the same as what happened to the Jews in Nazi Germany, and that is a downright falsehood. What happened to the Armenians was the result of a massive Armenian armed rebellion against the Turks, which began even before war broke out, and continued on a larger scale."
Armenian terrorism against the Ottoman Empire - aimed at provoking an overreaction by the sultan and European intervention - had flourished for 60 years before World War I. The Armenian patriarch was assassinated, and an attempt was made on the life of the sultan while he was leaving prayer. Ottoman Armenians saw World War I as an opportunity to carve out a separate Armenian state from the crumbling Ottoman Empire. Accordingly, they defected in the tens of thousands to fight with Russia and France, committed espionage, massacred Ottoman Muslims, and otherwise sought to obstruct the Ottoman war effort.
Capt. Emory Niles and Arthur Sutherland, on an official 1919 U.S. mission to the eastern Anatolia region of what is now Turkey, reported on Armenian war crimes or crimes against humanity: "In the entire region from Bitlis through Van to Bayezit, we were informed that the damage and destruction had been done by the Armenians, who, after the Russians retired, remained in occupation of the country and who, when the Turkish army advanced, destroyed everything belonging to the Musulmans (Muslims). Moreover, the Armenians are accused of having committed murder, rape, arson and horrible atrocities of every description upon the Musulman population. At first, we were most incredulous of these stories, but we finally came to believe them, since the testimony was absolutely unanimous and was corroborated by material evidence."
More than 1 million Ottoman Muslims and Kurds died in eastern Anatolia from massacres or inhumane conditions of warfare. About 600,000 Armenians died in that time frame, according to historians. The vast majority of those Armenians perished in a wretchedly executed relocation order issued on April 24, 1915, as the Allies were landing at Gallipoli, and Van was falling to the Russians on the eastern front. War crimes were committed by both Armenians and Ottoman Muslims.
Persuasive evidence discredits the allegation that the Ottoman government intended to exterminate Armenians as opposed to removing them from regions notorious for anti-government activity such as espionage and sabotage. Tens of thousands were left undisturbed in Istanbul, Izmir and Aleppo. The core of the crime of genocide is a specific intent to destroy a national, ethnical, religious or racial group, as such.
Bryan Ardouny of the Armenian Assembly of America clucked in a videotaped interview for a documentary on the Armenian revolt: "We don't need to prove the genocide historically, because it has already been accepted politically." It is time for Speaker Pelosi to repudiate that cynicism, insist that historical truth matters and defer to an international commission of experts.
Source: San Fransisco Chrpnicle, October 21, 2007
One week after the committee vote, Pelosi backtracked to reporters: "Whether it will come up for a floor vote or not, what the action will be remains to be seen." The speaker should block the genocide resolution because the known historical events are inconclusive at present. The Turkish government's proposal for an international fact-finding commission should be endorsed.
Before comprehensive facts are gathered by experts and without a trial, HR106 would convict the Ottoman Empire and its successor state, the Republic of Turkey, of an Armenian genocide more than 92 years ago. And the idea that members of Congress - thoroughly unschooled in American history and the Constitution and responsive to special-interest lobbies - are qualified to pronounce on the Armenian genocide controversy encroaches on the domain of the fatuous.
The House speaker compares the Armenian genocide claim to Rwanda, Darfur, or the Holocaust. But listen to author and Professor Bernard Lewis of Princeton: "The point that was being made was that the massacre of the Armenians in the Ottoman Empire was the same as what happened to the Jews in Nazi Germany, and that is a downright falsehood. What happened to the Armenians was the result of a massive Armenian armed rebellion against the Turks, which began even before war broke out, and continued on a larger scale."
Armenian terrorism against the Ottoman Empire - aimed at provoking an overreaction by the sultan and European intervention - had flourished for 60 years before World War I. The Armenian patriarch was assassinated, and an attempt was made on the life of the sultan while he was leaving prayer. Ottoman Armenians saw World War I as an opportunity to carve out a separate Armenian state from the crumbling Ottoman Empire. Accordingly, they defected in the tens of thousands to fight with Russia and France, committed espionage, massacred Ottoman Muslims, and otherwise sought to obstruct the Ottoman war effort.
Capt. Emory Niles and Arthur Sutherland, on an official 1919 U.S. mission to the eastern Anatolia region of what is now Turkey, reported on Armenian war crimes or crimes against humanity: "In the entire region from Bitlis through Van to Bayezit, we were informed that the damage and destruction had been done by the Armenians, who, after the Russians retired, remained in occupation of the country and who, when the Turkish army advanced, destroyed everything belonging to the Musulmans (Muslims). Moreover, the Armenians are accused of having committed murder, rape, arson and horrible atrocities of every description upon the Musulman population. At first, we were most incredulous of these stories, but we finally came to believe them, since the testimony was absolutely unanimous and was corroborated by material evidence."
More than 1 million Ottoman Muslims and Kurds died in eastern Anatolia from massacres or inhumane conditions of warfare. About 600,000 Armenians died in that time frame, according to historians. The vast majority of those Armenians perished in a wretchedly executed relocation order issued on April 24, 1915, as the Allies were landing at Gallipoli, and Van was falling to the Russians on the eastern front. War crimes were committed by both Armenians and Ottoman Muslims.
Persuasive evidence discredits the allegation that the Ottoman government intended to exterminate Armenians as opposed to removing them from regions notorious for anti-government activity such as espionage and sabotage. Tens of thousands were left undisturbed in Istanbul, Izmir and Aleppo. The core of the crime of genocide is a specific intent to destroy a national, ethnical, religious or racial group, as such.
Bryan Ardouny of the Armenian Assembly of America clucked in a videotaped interview for a documentary on the Armenian revolt: "We don't need to prove the genocide historically, because it has already been accepted politically." It is time for Speaker Pelosi to repudiate that cynicism, insist that historical truth matters and defer to an international commission of experts.
Source: San Fransisco Chrpnicle, October 21, 2007
PKK’nın ne istediğini bilen var mı?
Son günlerin moda sözü şu: PKK’ya silah bıraktırmak.. DTP Grup Başkanı Ahmet Türk de PKK’ya silah bıraktırmak için fedakârlığa hazırız diyor..
İyi de bu nasıl bir fedakârlık olacak, anlamış değilim.. Türk ve arkadaşları ne yapacak da biz büyük özveri diye alkışlayacağız!Neyse, bu ayrı konu..Biz gelelim PKK’nın silahlarına..Sahi, PKK militanlarının elinde niye silah var? Neden askerlerimize saldırıyorlar? Devletten talepleri ne?Bilen var mı?Açık açık söylüyorum; kimse bilmiyor..
Karşılaştığınız ilk kişiye sorun.. PKK ne istiyor deyin.. Cevap veremez..Bu yazıyı yazmadan önce en az on kişiye sordum..Herkes sustu kaldı..Karşımızda devasa bir örgüt var.. Silahları, bombaları, mayınları var.. Canımızı acıtıyorlar ama onların ne istediğini bilmiyoruz!(Çünkü kendileri de bilmiyor.)Niye teröre başvuruyorlar belli değil..Sorduğum bir iki kişi; Türkiye’yi bölmek istiyorlar dedi.. Ayrı devlet olmak..Yanlış..
PKK’nın manevi lideri Abdullah Öcalan ayrılmak gibi düşüncemiz yok dedi.. Türkiye Cumhuriyeti’ne bağlı olduklarını söyledi..O zaman sahi, ne istiyorlar?O mayınlar niye patlıyor.. İnsanlar neden ölüyor?PKK’nın başında oturan Murat Karayılan’a, Cemil Bayık’a sorun, net bir cevap alamazsınız..Kürtler için bazı demokratik, kültürel taleplerden söz ederler.. O kadar..Onların söylediklerini DTP de söylüyor..
Bunun için 3 bin kişilik silahlı militan beslemeye gerek mi var?Karakollara saldırmaya..Tuzaklar kurmaya..Mayın döşemeye..PKK hangi davaya hizmet ediyor ki!DTP’nin taleplerinin ötesinde ne istiyorlar? DTP federatif yapı bile istedi..DTP varsa PKK niye var?İşte düğüm noktası da burası..PKK yıllar içinde silahlı bir çıkar şebekesine dönüştü.. Uyuşturucu işine bulaştı, haraç toplamaya başladı.. Kendi halkından koptu.. Müthiş bir çark kuruldu.. PKK ticarileşti..
PKK kamplarına Avrupa’dan her yıl 400 milyon euro gönderiliyor.. Az para mı?PKK, ölüm kusan şirket gibi.. Varlık nedeni Güneydoğu’da yaşayan Kürt halkının sorunları değil.. Avrupa’dan gelen paralar.. Avrupa’ya gönderilen uyuşturucular..
Şöyle bir duşünün..Pusu kurup askerlerimizi öldüren PKK militanlarının ne amacı olabilir? Bütün askerlerimizi öldürüp bölgeyi ele geçiremeyeceklerine göre..Amaçları nedir?Hem de öldürdükleri askerlerin bir bölümü kendi memleketlileri..Şırnaklı, İdilli, Hakkarili, Cizreli, Bitlisli, Vanlı..Bu işte bir gariplik yok mu?Yok..Çünkü PKK yapı değiştirdi..
İşin aslı şudur: Avrupa’dan gelen para kesilmedikçe kimse PKK’ya silah bıraktıramaz.. Kimse PKK’yı tam anlamıyla ortadan kaldıramaz..Fedakârlık gösteririz lafları da bir anlam taşımaz..
Çünkü PKK sırtını Güneydoğu’ya değil Avrupa’ya dayıyor.. Varlık nedeni Avrupa..
Mehmet Tezkan, Gazete Vatan http://www9.gazetevatan.com/haberdetay.asp?tarih=22.11.2007&Newsid=148159&Categoryid=4&wid=131
İyi de bu nasıl bir fedakârlık olacak, anlamış değilim.. Türk ve arkadaşları ne yapacak da biz büyük özveri diye alkışlayacağız!Neyse, bu ayrı konu..Biz gelelim PKK’nın silahlarına..Sahi, PKK militanlarının elinde niye silah var? Neden askerlerimize saldırıyorlar? Devletten talepleri ne?Bilen var mı?Açık açık söylüyorum; kimse bilmiyor..
Karşılaştığınız ilk kişiye sorun.. PKK ne istiyor deyin.. Cevap veremez..Bu yazıyı yazmadan önce en az on kişiye sordum..Herkes sustu kaldı..Karşımızda devasa bir örgüt var.. Silahları, bombaları, mayınları var.. Canımızı acıtıyorlar ama onların ne istediğini bilmiyoruz!(Çünkü kendileri de bilmiyor.)Niye teröre başvuruyorlar belli değil..Sorduğum bir iki kişi; Türkiye’yi bölmek istiyorlar dedi.. Ayrı devlet olmak..Yanlış..
PKK’nın manevi lideri Abdullah Öcalan ayrılmak gibi düşüncemiz yok dedi.. Türkiye Cumhuriyeti’ne bağlı olduklarını söyledi..O zaman sahi, ne istiyorlar?O mayınlar niye patlıyor.. İnsanlar neden ölüyor?PKK’nın başında oturan Murat Karayılan’a, Cemil Bayık’a sorun, net bir cevap alamazsınız..Kürtler için bazı demokratik, kültürel taleplerden söz ederler.. O kadar..Onların söylediklerini DTP de söylüyor..
Bunun için 3 bin kişilik silahlı militan beslemeye gerek mi var?Karakollara saldırmaya..Tuzaklar kurmaya..Mayın döşemeye..PKK hangi davaya hizmet ediyor ki!DTP’nin taleplerinin ötesinde ne istiyorlar? DTP federatif yapı bile istedi..DTP varsa PKK niye var?İşte düğüm noktası da burası..PKK yıllar içinde silahlı bir çıkar şebekesine dönüştü.. Uyuşturucu işine bulaştı, haraç toplamaya başladı.. Kendi halkından koptu.. Müthiş bir çark kuruldu.. PKK ticarileşti..
PKK kamplarına Avrupa’dan her yıl 400 milyon euro gönderiliyor.. Az para mı?PKK, ölüm kusan şirket gibi.. Varlık nedeni Güneydoğu’da yaşayan Kürt halkının sorunları değil.. Avrupa’dan gelen paralar.. Avrupa’ya gönderilen uyuşturucular..
Şöyle bir duşünün..Pusu kurup askerlerimizi öldüren PKK militanlarının ne amacı olabilir? Bütün askerlerimizi öldürüp bölgeyi ele geçiremeyeceklerine göre..Amaçları nedir?Hem de öldürdükleri askerlerin bir bölümü kendi memleketlileri..Şırnaklı, İdilli, Hakkarili, Cizreli, Bitlisli, Vanlı..Bu işte bir gariplik yok mu?Yok..Çünkü PKK yapı değiştirdi..
İşin aslı şudur: Avrupa’dan gelen para kesilmedikçe kimse PKK’ya silah bıraktıramaz.. Kimse PKK’yı tam anlamıyla ortadan kaldıramaz..Fedakârlık gösteririz lafları da bir anlam taşımaz..
Çünkü PKK sırtını Güneydoğu’ya değil Avrupa’ya dayıyor.. Varlık nedeni Avrupa..
Mehmet Tezkan, Gazete Vatan http://www9.gazetevatan.com/haberdetay.asp?tarih=22.11.2007&Newsid=148159&Categoryid=4&wid=131
Kaydol:
Yorumlar (Atom)